28 mei, een zaterdag

De wekker roept om half acht. Ik trek haastig mijn looptenue aan en spoed me naar beneden. In het halletje haal ik de krant uit de brievenbus. Dan begint het gevecht tussen mijn nieuwsgierigheid naar de krant en het op tijd klaarmaken van mijn ontbijt. Vandaag ben ik sterk, ik dek de tafel, eet mijn twee boterhammen en zet me dan met een kopje thee aan de krant. Ja, Kruijswijk heeft een lelijke val gemaakt maar hij heeft het aan zichzelf te wijten. ‘Ik heb het zelf verkloot’, zo lees ik. Hij wilde in de afdaling nog even wat eten. Tja, dat is natuurlijk vragen om moeilijkheden, denk ik. Straks tijdens de loop zal zijn val uitgebreid  gespreksonderwerp zijn, zo denk ik. En inderdaad, voortdurend komt de dramatische val van de roze truidrager ter sprake. Ik ben blij dat ik al even de toedracht in de krant heb kunnen lezen, want de meeste loopmaatjes zijn zo van het bed al dan niet met een boterham in de auto naar het verzamelpunt gereden. Ik kan dat niet. Het huis verlaten zonder eerst de krant in te zien, dat voelt alsof je je tanden niet hebt gepoetst. Mission impossible voor mij.

s Middags viert de buurtvereniging haar 25-jarig bestaan. Uiteraard tijdens een meeting op ‘het veld’ zoals ons Burgemeester Brandtplein in de wandelgangen heet. Het staat al weken op de kalender, deze reünie willen we niet missen. Ik word begroet door Norie. In geen jaren meer gezien. De jonge oma van nu oogt niets veranderd. En dan Heidi, aan wie we ooit ons huis aan de Bosweg hebben verkocht. Inmiddels is ze een aantal levens verder, maar nog steeds dezelfde gloedvolle verschijning. Ze begroet me met drie zoenen en we zijn meteen in een geanimeerd gesprek. Later zal Marian me precies vertellen wie hoeveel kleinkinderen heeft en andere inns en outs. Ik deel folders van de Bedriegertjesloop uit aan sportieve buurtgenoten en hoor een aantal redelijke en ook verzonnen smoezen. Dan speecht de voorzitster, en ook de eerste voorzitster ooit, Mieke. Leuk dat ze haar uitgenodigd hebben! Vol élan vertelt ze over de eerste tien jaren. Ook Heidi krijgt de microfoon, ze doet in élan niet onder voor Mieke! De wethouder houdt een gelegenheidspraatje en dan wordt het nieuwe logo onthuld van de hand van buurvrouw Barbara. Een leuk ontwerp! Terwijl allerwege met een glaasje in de hand de lof wordt uitgesproken over dit ontwerp begint de speciale gast te spreken, schrijver en presentator John Jansen van Galen, geboren en opgegroeid aan de Bosweg. Hij vertelt dat de buurt in de oorlog het plein had verkaveld in illegale maar wel gedoogde volkstuintjes en dat er toen al een bloeiende buurtvereniging bestond. Hoezo 25 jarig jubileum??? De hele buurt ligt aan zijn voeten. Hij schetst vanuit zijn eigen jeugdjaren een vergeten historie van deze buurt. Terwijl alles verzuild was – drie muziekverenigingen, drie voetbalverenigingen enz. – was de buurtvereniging van iedereen! Er was zelfs een buurttoneelgroep die de sterren van de hemel speelde! Maar toen die voor een van de voetbalclubs zou spelen  stak de verzuiling daar mooi wel een stokje voor!! Daarna eten en drinken, handje geven hier, praatje maken daar en foto’s bekijken van de huizen zoals die er 30 jaar geleden uitzagen. Dit alles onder een stralende zon terwijl het land elders geteisterd wordt door donder en bliksem.

Thuis zegt Marian: dat logo met BBB is dat niet van Belcampo? Die bedacht ooit in een campagne ter bevordering van borstvoeding een vereniging BBB : Borsten Beter Bloot !! Barbara zal er bij haar ontwerp niet aan gedacht hebben.

Voldaan ga ik later even pizza’s halen, want wie heeft er na zo’n middag nog zin om eten te koken? Tijdens het eten hoor ik een Appje binnenkomen. Het is van Judith, ze vraagt of ze morgenmiddag met de kinderen langs kunnen komen. Ja, leuk !

Wat ik nu maar zeggen wil: de pensioenen mogen wat in waarde gedaald zijn, het leven van een pensionado is toch echt zo slecht nog niet!

Voor één dag …

Anton Logeman, wethouder van Rozendaal en kenner van het gebied zal ons begeleiden bij een wandeling over de Koningsberg en omgeving.  Ja, meer weten over mijn onmiddellijke omgeving en over de parcoursen die we bijna wekelijks aandoen, dat wil ik wel. Het bestuur, nog jong, fris en daadkrachtig, heeft het gecombineerd met evaluatie van de trailloop en met een voorbereiding op de Bedriegertjesloop, een soort koppelverkoop dus. Bovendien heeft het ook nog een hapje en een drankje in de aanbieding, wat wil een mens nog meer? Daarvoor ruil je toch graag een avond de loopschoenen om voor een paar wandelschoenen, toch? Zeker de wat oudere lopers die moeite beginnen te krijgen met het maandagavondtempo. Niet dat ik me tot die laatste groep reken, natuurlijk niet, verre van dat,  maar toch strik ik voor de gelegenheid graag mijn wandelschoenen.

En ik moet zeggen, ik ben niet teleurgesteld. De wethouder weet veel van het gebied. Nooit geweten dat het drassige landje aan de voet van de Koningsberg gevoed wordt door het water dat uit de ‘berg’ stroomt. Of het een echte spreng ik laat ik in het midden, want dan zou die uitgegraven geweest moeten zijn. Ik heb altijd gedacht dat al het water van de sprengen bij het kasteel afkomstig waren. Imposant is natuurlijk het nieuw door het Gelders Landschap opgeworpen uitkijkpunt. Een ware piramide met prachtige zichtlanen. Als er straks ook nog een replica van de kasteelkoepel op wordt geplaatst dan is het een nieuwe parel in Rozendaals Arcadië !  Hoe de omwonenden het vinden, vraag ik weloverwogen, bijna neutraal belangstellend. Bas heeft me nl te verstaan gegeven dat ik me gedeisd dien te houden. De wethouder zegt dat sommige mensen natuurlijk wel commentaar hebben, vooral in het begin als er veel gekapt wordt. Maar. zegt hij, ik heb geleerd dat de meeste mensen het toch wel mooi vinden als het eenmaal klaar is. Kijk, hier openbaart zich de bestuurder, denk ik: kritiek voorzien, begrijpen en weten dat het allemaal wel goed komt. Maar ik ben het advies van Bas indachtig. Aan mij zal het niet liggen vanavond. Een weinig verderop leer ik over een zoel en leer ik te zien welke bomen hier al stonden toen het nog grotendeels onbegroeid was. Of we weten hoe de zandweg heet, zo vraagt de wethouder. Nu is het onze beurt om hem te verbazen. Wis en waarachtig weten Bedriegertjeslopers dat:  dit is de Terletse Zandweg en niks anders. Over de Tonweg kan de wethouder ons echter wel uitleg geven.

Later die avond tijdens een korte evaluatie van de trailloop maakt Tilly ons deelachtig van een wat haar betreft belangrijk leerpunt: als we nog eens een trail organiseren – en dat doen we, geen twijfel mogelijk – dan is het wel handig als we allemaal de route kennen. Waarvan akte, Tilly!

Maar wat me het meest is bijgebleven komt toch van de wethouder: de gierzwaluwen. Ware duivelskunstenaars zijn het. Op internet leer ik later dat gierzwaluwen helemaal geen zwaluwensoort zijn, ze hebben  meer van kolibries. Dat vertelde wethouder niet, maar wel dat ze hun hele leven in de lucht vertoeven. Alleen broeden doen ze op een nest, maar verder: eten, drinken, slapen ja zelfs paren doen ze in de lucht! Dat laatste telkenjare op 10 mei, wethouder heeft het zelf gezien! Ze maken dan van grote hoogte samen een vrije val, zegt hij. Wou, al zwevend naar beneden een orgasme beleven tijdens een lange glijvlucht … Ik kijk eens om me heen want ik kan een beetje gedachten lezen. En ik lees: was ik maar voor één dag een gierzwaluw, maar dan wel op 10 mei!