Sic transit gloria mundi

Monnikenhuizen en de Wichard van Pontlaan, het is een afstand van niks. Kwestie van even oversteken door park Angerenstein.  En dat deed ik op een zondagmiddag, ongeveer veertig jaren geleden. Nog levendig zie ik voor me hoe de kleinste speler van het veld, ene Simon Tahamata, de toeschouwers in verrukking bracht. Hij was heel behendig met de bal en vliegensvlug. Keer op keer wist hij zijn tegenstanders te passeren. En toen was daar zijn doelpunt. Zijn eerste doelpunt voor Ajax. In verrukking rende hij in één lange rush langs de zijlijn van het veld terug. De langste speler van het veld, doelman Piet Schrijvers kwam hem tegemoet, zijn armen wijd gespreid. Nog zie ik hoe kleine Simon hoog opsprong tegen de machtige gestalte van zijn keeper.  Het hele Ajax team verdrong zich rond de kleine knuffel in de armen van de machtige reus.  Het was mijn eerste en tevens laatste bezoek aan Vitesse op Monnikenhuizen, een paar jaren later verhuisde de ploeg naar het Gelredome.
Vandaag lees ik in de krant het overlijdensbericht van Piet Schrijvers. Het blijkt dat hij De Beer van De Meern werd genoemd. Ajax speelde nog op sportpark De Meern. De Johan Cruijff Arena bestond nog niet, evenmin als het Gelredome. De Beer van De Meern speelde maar liefst 600 competitieduels en 40 interlands. Ook Simon speelde meermalen in Oranje en groeide uit tot rolmodel voor Molukkers in Nederland. Af en toe duikt zijn naam nog op in het nieuws. Telkens als dat gebeurt denk ik terug aan dat moment op Monnikenhuizen. 
Piet Schrijvers was ik vergeten, totdat ik vanmorgen zijn overlijdensbericht las. Hij blijkt nog een hele carrière gemaakt te hebben, getuige zijn bijnamen De Corpulente van Twente , de Bolle van Zwolle en Het Lek van PEC. Als trainer deed hij ook van zich spreken getuige De Kolos van Oss en De Flop van TOP. 
Sic transit gloria mundi, zeiden de ouden.
Maar dan de Queen in het Verenigd Koninkrijk, die is nog lang niet verdwenen, vergaan of vergeten. We zullen nog vaak over haar horen. Het begon vanmorgen al, getuige dit gesprek tussen een moeder en haar kind dat iets had opgevangen uit de wereld van de grote mensen:
-Kind: mama, waar is de Queen nu?
-Moeder: de Queen is in de hemel.
-kind: waar is de hemel?
-Moeder: de hemel is een onbekende plek
 want anders krijgt ze meteen weer journalisten in haar nek.

 

Over vrijheid gesproken

De kleurrijke verzameling vlaggen trekt van ver al aandacht. Echt een  eyecatcher zoals dat tegenwoordig, geloof ik, in goed Nederlands heet. Ik beken aan mijn groep dat ik lang niet alle vlaggen ken. Maar samen komen we toch een heel eind: die is van homo’s, zegt iemand. En die van lesbiennes, vult een ander aan. Zoekend en  bordjes lezend raken we beetje bij beetje wat meer thuis in LHBTIQ + .
Verrassend is het wel, maar de groep vindt eenduidig dat ook zaken als gender en seksuele identiteit thuis horen in ‘’het museum van het dagelijks leven’’, zoals het openluchtmuseum zich graag omschrijft.  En ook andere vormen van vrijheid en onderdrukking van vrijheid natuurlijk.
Bij het wasserijgebouw uit Overveen stellen we ons voor hoe de hoog  gestapelde manden met vieze was van Amsterdamse weeshuizen of van rijke families eenmaal per kwartaal van de wagens getakeld werden. ‘’Eenmaal per kwartaal’? roept iemand verschrikt, ‘’dat zal een lekker geurtje zijn geweest!’’ Binnen verbazen we ons over de arbeidsomstandigheden rondom de spattende stampkuipen, de kolengestookte grote open boiler, en de knielbakjes voor de spoelsters aan de rand van de spoelbak. Wat zal de atmosfeer hier vochtig en onwelriekend zijn geweest! Even verder zien we een foto van een zaal vol strijkende dames. Veel vrouwen die hier werkten kwamen van ver, de Spaanse Nederlanden of uit het arme Münsterland. Ver van huis leefden ze intern bij hun werkgever. “Net als nu de Polen’’, zegt iemand.  “Ja,” zeg ik, “en net als de seizoenarbeiders die met duizenden (!)  jaarlijks vanuit streken rond Münster en Hannover naar Holland en Friesland liepen om te maaien en te hooien. Alles met zeis, riek en hark. Ze leefden in het hooi in een schuur.  Trekarbeid is van alle tijden, tot in onze tijd. En maak je geen illusie over omstandigheden van een en ander. Ook nu: de werkers aan de stadions in Qatar weten er van mee te praten , toch?”  De groep aanhoort het stil, maar niemand bestrijdt het.
In de tuin van het koopmanshuis filosoferen we over vrije huwelijkskeuze, hoe zou dat vroeger geweest zijn? Hoe ‘vrij’ zou de rijke koopmansvrouw zijn geweest? De handelingsonbekwaamheid van vrouwen heeft gegolden tot ver na de tweede wereldoorlog…   ‘’Ja’’, zegt iemand, ‘’mijn moeder mocht geen eigen rekening openen!’’ 
“En ik moest mijn baan opgeven’’, zegt een ander’’, want het had geen pas om als gehuwde vrouw te werken.’’ Op dit punt aanbeland hadden we nog een hele tijd kunnen doorpraten. Jammer dat er daar in die tuin maar één bankje staat!

De wereld in 7 lettergrepen
en 1 foto

Verdozing van het landschap
Verstuwing van de rivier
Verpesting van het klimaat
Verpoeting van Europa
Ontswifting van zijn vriende
Terugkeer van de oorlog

Maar hoop doet leven 

 

Spreek toch je moerstaal

Alles mag mits geplaceerd

Blijf dus op je krent