Als Noach en Hansje Brinker

Het lijkt al weer zo lang geleden. Nog maar twee weken geleden reikte de thermometer hier een paar dagen tot boven 40 graden. Inmiddels is het afgekoeld en lijkt het klimaat weer een beetje in gewone doen te geraken. Maanden heb ik lopen zwoegen met emmertjes water, ouderwets geput met een touw met knopen erin. Ik vrees zelfs dat er daardoor iets in mijn wervels is verschoven maar dat terzijde. Het heeft inmiddels geregend, en hoe!  Een tropische bui werd over ons heen gestort,  het hield maar niet op! Ik vreesde voor lekkage in de keuken, maar onze investering in vernieuwing van het plat dak bleek zijn geld waard! Opeens kreeg ik een ingeving: als je vanuit de hal bij de voordeur schuin omhoog kijkt zie je precies de punt van de dakgoot. Tjeetje! Zie ik daar teilen water over de rand stromen, een complete rivier! Even voelde ik me als eens Noach door een luik in de ark naar de zondvloed kijken! Weliswaar was ik alleen met vrouwlief, zonder kinderen en al helemaal zonder dieren, maar toch, ik zag een muur van water! Ik haastte mij naar de kelder. En jawel: ik moest laarzen aan! Toen ik samen met Marian de ravage in ogenschouw nam zagen we dat het keldergat droog was. Maar we hoorden wel water klotsen. En toen wisten we : dit is niet oké, het water hoort niet onze ark in te stromen!
Ik haastte me naar boven, ik wist waar de zaklantaarn lag en ook dat de batterijen nog goed waren. (Een ingeving - van wellicht JHWH?-   had me dat gisteren nog laten controleren). Even later zagen we met ontstentenis een stroom water met een boog de kelder inspuiten. Gewoon uit een gaatje in de muur van wat onze veilige ark leek! Vijf/zes seconden stonden we vertwijfeld te kijken. Er moest gehandeld worden, te veel water en de gevolgen zouden niet te overzien zijn.  Tuinman als ik ben vloog ik de kelder uit naar de garage (onze ark heeft een aanbouw) en gewapend met een bamboestok en een vaatdoek viel ik terug de kelder in. Laat nou het bamboestokje precies in het gaatje passen! Zo zie je maar, JHWH waakt over Noach dacht ik in een moment van zelfoverschatting. Snel bond ik een vaatdoekje om het stokje en zie:  als eens Hansje Brinker weerstond ik de vloed!
Inmiddels zien we duiven rondvliegen, de aarde is weer droog. Maar het probleem is niet opgelost, evenals bij Hansje Brinker moet de dijk, in ons geval de muur, nog wel gedicht worden. En na de  vloed heeft JHWH  vanwege de slechtheid van de mensen nu de noordpool in brand gezet. En dat veroorzaakt een rookveld zo groot als de EU !
Vannacht droomde ik dat de mensheid nu met man en macht en met veel technisch vernuft hypermoderne arken gaat bouwen. Maar JHWH zei in diezelfde droom dat dat ons mooi niet zal helpen als we blijven doen wat we altijd doen, met al die vliegtuigen en al dat plastic en zo. En toen werd ik weer wakker. Ik ben naar het openluchtmuseum gegaan, met de auto. Had ik niet moeten doen, misschien.
Maar het regende zo.
Ik weet het niet.