Gloria in Excelsis
We moeten
van de kolen af, en van de olie, en van het gas, en rap ook! Kijk naar de lijstjes met die schattige
kleinkinderen boven de keukentafel of naast de schouw. Die gun je toch ook nog
een wereld om in te leven!
Van fossiel naar duurzaam, maar kan het
wel? Natuurlijk wel, zegt iemand als Jan
Terlouw, kijk naar de zon, er is plenty energie, in overvloed zelfs! Als
kernfysicus en als politicus weet hij heel goed waar hij het over heeft. We
kunnen zoveel zegt hij, we racen van hot naar haar over de wereld, met onze
laptop op schoot communiceren we probleemloos met alle werelddelen, we schieten
mensen naar de maan en wat al niet? We willen te veel en te snel? Hij wil er
niet van horen. Toen we de gasbel hadden ontdekt konden we toch ook heel
Nederland in drie jaar tijd aansluiten op het gas? We hebben knowhow zat, zegt
de eminence grise, als we willen
kunnen we omschakelen, kunnen we ook ‘Parijs’ halen en een leefbare wereld nalaten
aan toekomstige geslachten. Of we het kunnen is geen vraag, of we het willen,
dát is de vraag.
Ik denk dat
hij gelijk heeft, maar ik ben niet optimistisch. Ik merk dat somberheid zich van mij meester maakt, vaker
dan vroeger. Dan voel ik me wegzakken en
kom ik tot niets, als ware ik een homo
lamlendicus. Maar dat ben ik niet, vroeger niet en nu niet! Ik nam mijn rol
in de huishouding omdat ik vond dat dat moest. Dus poetste ik de badkamer
terwijl ik sublimerend een ‘Gloria in
excelsis Deo ’ door het huis liet galmen, en trok per openbaar vervoer en
vouwfiets door het halve land. Ik was strijdbaar en vol élan.
Maar nu is er Covid19, lockdown, blijf in
uw kot, avondklok en wat al niet! Alles ligt stil, en stil, en stil. En
mensen hunkeren naar het oude normaal, terwijl als er één ding niet moet, dan
is het wel dat vroegere normaal! Dus hunker ik naar een vaccin en dan en dan… ga
ik meedoen aan die golf van initiatieven die overal opborrelt in de richting
van een nieuw normaal, een duurzaam
normaal, voor de wereld van onze kleinkinderen.
Gloria in excelsis!
