Lichtpuntjes in coronatijd
‘Irma is er niet !’,
riep ik teleurgesteld. Ik zal het maar
bekennen: ik neem niet zoals het merendeel van de Nederlanders met het bord op
schoot plaats voor de minister-president, of voor Hugo, nee ik neem
verwachtingsvol plaats voor Irma. Tevoren al verheug ik me op haar verschijnen.
Zodra ze als derde het beeld betreedt en de minister-president zijn eerste woorden
spreekt begint ze te dansen met haar handen en op een onnavolgbare manier te
praten zonder geluid. Een en al aandacht ben ik dan.
Maar de laatste keer was alles anders.
Even hoopte ik nog op de omschakeling van Mark naar Hugo. Maar helaas…
Deceptie
dus. Ik moest ervan bijkomen. Ik mis al
zoveel in deze tijd, en nu ook nog Irma …
Gelukkig zijn er nog die andere smaakmakers.
Sigrid bijvoorbeeld, u weet wel Sigrid naar wie volgens Geert de Kaagbaan is vernoemd.
Even trok er een klein glimlachje om haar mond maar vol in de camera’s bleef ze
onverstoorbaar vriendelijk haar opponent aankijken terwijl die met schreeuwerig stemvolume zijn oneliners bleef braken. Ik vind haar een lichtpunt in deze
verkiezingen. Hoezo, Sigrid niet opgewassen tegen het harde spel van de grote
mannen in hun blauwe pakken? Ze verbaast vriend en vijand, staat haar mannetje
en blijft zichzelf. Een vrouw van allure in de politiek der lage landen (zoals
we elders in de wereld heten).
En dan die andere ster.
Plots was ze daar: mevrouw den Haan!
Kijk even goed, je leest echt wat er staat: mevrouw - den Haan. Hoe bedenk je zoiets?
Toen in de Betuwe de dijken op doorbreken stonden kwam steeds burgemeester Zomerdijk in beeld, weet u het nog?
En toen het rommelde bij de NS meldde zich steevast ene meneer van Kuyeren als woordvoerder van NS-reizigers. Ik kan het niet helpen maar bij kuieren denk
ik eerder aan een paardentram dan aan reizen per trein.
En nu Mevrouw Den Haan. Ze zat als lijsttrekker van de ouderenpartij 50+
aangeschoven bij Nieuwsuur. Eh..? Een welbespraakte dame met lang geblondeerde
haren tot onder in de hals, net 52 lentes oud, zo leerde ik. Net aan 50
plus dus, meer een 50 pluisje zou
ik zeggen. Pluisje heeft al een carrière
achter de rug: eerst bij het C.O.C. zo leer ik, ze verklaart
overigens niet zelf tot die groep te behoren. (Alhoewel: Mevrouw – Haan?? Maar
dit terzijde) Na een paar jaar gaf het gedonder in de keet. Ook bij het
Algemeen Ouderenverbond gaf het daarna rumoer, en nu kakelvers lijsttrekker van de ouderenpartij veroorzaakt ze daar
rumor in casa. Pluisje staat met haar
weelderig blonde lokken garant voor leven in de brouwerij, voor continuïteit
dus, moet het partijbestuur van 50+
gedacht hebben na het vertrek van ome Henk. En zo is het maar net. Nauwelijks
mengt ze zich in het verkiezingsdebatten of het gevogelte van haar partij vliegt als nooit tevoren weer kakelend door het hok.
Irma, Sigrid en mevrouw den Haan, lichtpuntjes in
coronatijd. Onvergelijkbaar, ik weet het.
Maar toch, alleen voor Irma gaat het bord op schoot.
