Een Nieuw Normaal?

Het lijkt erop dat het land nu toch langzaam maar zeker van slot gaat.  De ziekenhuizen krijgen meer ruimte en ook het besmettingsgetal kruipt gestaag omlaag.  En – ik kan het haast niet geloven – het vaccinatieproces draait op volle toeren.  Hugo heeft de zaak aan het marcheren gekregen! Zo zie je maar, de aanhouder wint.  De vaccins stromen nu het land binnen en de GGD’s prikken alsof ze nooit anders hebben gedaan. 
Alom hoor ik over terugkeer naar het oude normaal. Maar ik aarzel. Moeten we wel terug willen naar dat oude normaal van reizen, terrasjes, feesten, en zoenen, zoenen, zoenen, - overal driemaal! – dat was toch juist de reden van alle ellende?  De overmaat aan lichamelijke contacten in steeds grotere aantallen gepaard aan het wegvallen van grenzen, dat bleek toch een snelweg voor besmettingen?
Het ‘we mogen weer’ maakt me een beetje angstig.
Het is moeilijk voor te stellen maar het spontaan handen schudden is pas gewoon geworden rond 1800. Daarvoor hielden mensen veel meer afstand tot elkaar. Wijs geworden als ze waren door de vele ziektes en pandemieën die regelmatig hun ronde deden. Uiteraard begroetten ze elkaar, bijvoorbeeld door het even lichten van de hoed, al dan niet gepaard met een buiginkje of een klein knikje door de knie. Het waren zo las ik deze week, de quakers in Engeland die daar moeite mee hadden. Het zou te zeer sociale ongelijkheid benadrukken. Een hand naar elkaar uitsteken daarentegen was een uiting van gelijkheid. Het sloeg aan blijkbaar en het werd vanzelfsprekend.
Onze befaamde ‘driekus’ is helemaal van recente datum. Misschien moeilijk voor te stellen voor alle terras- en festivalgangers van vandaag, maar het is pas sinds ongeveer 1980 dat het via Brabant en Limburg vanuit delen van het Franse platteland in ons land gemeengoed werd.  
Wat moeten we nu? Terug naar de ‘driekus’, die ik menigmaal als eerder ongepast dan gepast ervoer?  Kunnen we er nog van af, van deze slijmsnelweg voor Corona?
Ik heb een droom: als we nou eens elkaars oorlelletje even beroeren, een klein oortikje of oorknijpje uitwisselen i.p.v. die ogenschijnlijk altijd gepaste driekus?  Het oortikje  is A. veel vriendelijker dan een afstandelijke elleboog en heeft B. toch iets van intimiteit en nabijheid, het is C. evenals de handdruk een uiting van gelijkheid en het houdt D. een armlengte afstand.
Iedereen blij, toch ?    

 

 

OUD (?)

Ondanks alle verzoeken om niet onnodig naar het buitenland te gaan, doe ik toch een poging. Over een paar dagen is onze zoon jarig en we willen graag dat ons presentje op tijd bij hem wordt afgeleverd. Dat lukt alleen als ik even naar het postkantoor in Elten rij, want een verzending via onze KPN doet er een aantal dagen langer over, zo weet ik inmiddels uit ervaring. Enigszins onzeker over mogelijke konsekwenties van mijn grensoverschrijdend gedrag stap ik in de auto.
Al bij knooppunt Velperbroek word ik getroffen door een gele zee van bloeiend koolzaad.  Yes, spring is in the air! Dat wist ik natuurlijk  al wel, de grote magnolia in onze tuin staat nota bene al een maand in bloei. Vanwege de lage temperaturen van dit voorjaar vergeten de bloembladen blijkbaar af te vallen. En de tulpen staan van de weeromstuit al dagen lang geel en rood te aarzelen: zullen we wel of zullen we niet opengaan? Bij het koolzaad geen spoor van twijfel, ook niet aan de Duitse kant van de grens: de bermen kleuren overvloedig geel. Prachtig vind ik dat.
Het doet me het ontluisterend geschreeuw van ene Geert in Den Haag  - ‘achter de tralies moeten ze, allemaal, die maffiabende’ – even vergeten. En het gebrek aan dualisme, waar heb ik het toch eerder gehoord: geen dichtgetimmerd regeerakkoord, alleen een akkoord op hoofdlijnen, en de rest overlaten aan het gesprek tussen kabinet en kamer in volledige transparantie.  Was het niet bij de vorming van het kabinetten Balkenende? Of was het bij Kok? Het is toen niet gelukt en het zal ook nu niet lukken.
Evenals de opnieuw opkomende roep om een verlengde brugperiode voorafgaand aan een definitieve keuze tussen praktijkgericht dan wel meer theoretisch onderwijs. Ik geloof er niets van. Al 40 jaar geleden lukte het Van Kemenade niet, het zal ook nu niet lukken. Iedereen is voor gelijke kansen voor alle kinderen, maar tegelijkertijd sturen bijna alle hoger opgeleide ouders hun kinderen als het maar enigszins kan naar een categoriale school en niet naar een zogenaamde brede school.
Alsof het zo moet zijn hoor ik op weg terug naar de grens het liedje als je voor een dubbeltje geboren bent van Louis Davids. Zeker, het liedje is van voor mijn tijd, maar toch: steeds frequenter bekruipt me het gevoel ‘waar heb ik dat eerder gehoord?’  
‘En, gelukt?, vraagt mijn vrouw als ik binnen kom. ‘Ja, maar het kost ons wel 75 euro extra’zeg ik zo verontwaardigd mogelijk. Even schrikt ze, maar dan doorziet me. Dat krijg je als je zo oud bent als wij. Laatst nog sprak ik met iemand over de val van de muur. Het duurde even voor ik me realiseerde dat dat ongeveer prehistorie is…