Josephina en andere oldtimers 

Het was Vriendendag, het was Vaderdag en het was het weekend van de oldtimers. Dat betekent drukte en dat was te merken! Om 10.45 uur toen ik mij meldde voor een rondleiding met een groep bezoekers uit China, was de hal zo goed als leeg. Een meisje van een jaar of tien oefende er naar hartenlust haar radslag. De hal bood er alle ruimte voor. Ieder die de hal betrad focuste meteen op de oldtimers aan de andere kant van de glazen pui. Toch liep ik in die bijkans lege hal zowaar iemand tegen het lijf die ik daar niet had verwacht: Tante Stien van ons Amsterdamse café! Zichtbaar in de war (door al die oldtimers voor haar deur?) hing ze een warrig verhaal op: haar man en een deuk in de bumper van hun auto, het had ook te maken met een glaasje op en met blij dat ik rij. Dat je dat niet zou moeten willen, en een riedel over de solex van haar zus en over vakantie. Het mens was behoorlijk in war.

Later kwam ik haar op een solex achter in het park nog een keer tegen. Het spatbord met touw vastgemaakt – gasten adviseerden haar tie-wraps maar daar begreep ze niets van – en haar handtas was bijeengehouden met behulp van hansaplast pleisters. Ze leek zo weggelopen uit de vijftiger jaren.
Wachtend op mijn gasten uit China, kwam ik nog een bekende tegen, eveneens op een solex: zuster Josephina! Ik had haar al een jaartje niet meer gezien en verheugde me op een plezierig weerzien. ‘Ha zuster, wat leuk u weer eens te ontmoeten! Hebt u even een pleister voor me, ik heb mijn elleboog een beetje geschaafd.’ Antwoord: ‘nee ik ben niet van de pleisters, dat doet zuster Lietbertha, ik ben alleen voor een goed gesprek…!’ Wat er met die religieuzen van tegenwoordig aan de hand is weet ik niet, maar ze zijn niet meer zoals vroeger. Overigens zag ze er in haar fris gesteven witte schort uit als om door een ringetje te halen, dat dan weer wel, een plaatje in het park! Geef me nog een paar van die nonnen, ik ruil er met graagte al die oldtimers voor in! We zijn immers milieubewust, houders van green key, gold! Maar ja, zonder pecunia gaat het niet, en oldtimers leveren vandaag-de-dag meer poen op dan nonnen, dat begrijp ik ook wel. En trouwens: als we onze missie  - het dagelijks leven tonen zoals dat was in al haar facetten – willen voortzetten, dan horen daar die door mij vermaledijde oldtimers ook bij, ik weet het. Maar mijn voorkeur gaat uit naar de nonnen! En naar dat echtpaar waarvan de vrouw niet moe werd haar zelf gebreide badpak te showen aan het publiek. Hoe dat als het eenmaal nat was, uitlebberde en hoe het kruis dan ergens tussen je knieën bengelde.  En ook het bovenstuk bleek dan gezakt, en hoe moeilijk het dan was netjes uit het water te komen… Ze was zichtbaar blij dat het vandaag geen goed strandweer was. Ik zag steeds opnieuw mensen ongelovig starend, ademloos staan luisteren, om dan met open mond elkaar aan te kijken: heb jij ook gehoord wat ik hoorde?

Doe mij nog maar een aantal van die figuren, met hen ‘maak je geschiedenis mee!’ En dat is hier precies de bedoeling, toch?

Toiletgang met een glimlach

Afgelopen week vond de presentatie plaats van mijn nieuwe bundel ‘Een rondleider vertelt’. Na ‘mijn man was een stoepschijter’ is dit de tweede bundel over achtergronden en wetenswaardigheden uit het Ned. Openluchtmuseum. Maar vooral ook over bezoekers uit allerlei windstreken en van allerlei pluimage, en niet te vergeten natuurlijk allerlei vertrouwelijkheden die ze me toevertrouwen. Want zo mag je het toch wel noemen als iemand je zegt: weet u, mijn man was een stoepschijter! Of die conducteur die zegt: ik ben dan wel opa maar van binnen nog heel jong! (Waarop een klein meisje roept: ‘dat is niet zo, hé mama, dat zegt hij maar!’)

Ik heb er alle vertrouwen in dat ook de tweede bundel zijn weg zal vinden tot op de stranden in Griekenland en tot op … ja bedenk het maar. Enkele weken geleden stond ik na afloop van een kerkdienst in een stand van Amnesty International, komt er een man naar me toe en vraagt: bent u Gerard B.? Vervolgens zegt hij: ‘ik lees elke dag als ik op de plee zit een van uw verhalen, ik heb het boekje bijna uit. Komt er nog een tweede boekje?’ Ik zeg: ‘nou meneer, dan wordt u op uw wenken bedient! Het ligt al bij de drukker.’ Ik hoop dat meneer inmiddels weer met hernieuwde vreugde zijn dagelijkse toiletgang geniet. Want zeg nou zelf: toiletgang met een glimlach dat is toch wel het minst dat je iemand kan toewensen, toch?

Het is me wat met die verhaaltjes. Van veel lezers hoorde ik dat ze een verhaaltje lezen voor het slapen gaan. De verhaaltjes hebben menig slaapkamerdeur of nachtkastje geopend, naar ik weet. Nu blijken ze dus ook de deur van het kleinste kamertje te openen. Ik vind het allemaal prima, als de verhaaltjes gelezen worden dan stemt me dat tevree, en als ze mensen bovendien helpen bij hun meest elementaire behoeften als slapen en … nou vult u maar in, dan stemt me dat dubbel tevree. Ik heb wel eens gedacht aan een reclameslogan in de trant van: ‘verhaaltjes voor op de camping’ . Maar het blijken dus verhaaltjes voor op het nachtkastje en op het toilet.

Ik geloof dat ik maar eens contact ga zoeken met de firma Popma Toiletpapier. Wordt het chateau in Frankrijk misschien toch nog eens werkelijkheid…!