Een mooi land

Het motregent. Buienradar geeft aan dat het rond half elf droog zal worden. Toch maar even dochterlief bellen om af te spreken dat we beter om half elf kunnen starten dan tien uur zoals gisterenavond afgesproken.
Het geeft me tijd om nog even iets op te zoeken over de geschiedenis van landgoed Duno in Heveadorp, gelegen bij Oosterbeek, gemeente Renkum.  Een eeuwenoude ringwalburg bovenop de stuwwal met een prachtig uitzicht de Betuwe. De bewonersgeschiedenis van het landgoed ademt kolonialisme: een scheepskapitein en een boekhouder van de V.O.C., een theeplanter en een eigenaar van een rubberfabriek die tientallen arbeiders uit Groningen huisvest. Het belooft een wandeling over paden die geschiedenis ademen. Precies waar ik van hou !
Om half elf vind ik de parkeerplaats. Dochterlief wacht al op me maar is wijselijk in de auto gebleven want het mag dan miezeren, je wordt er wel heel nat van!
Ik hijs me in mijn regenjack, een herinnering aan mijn bijdrage aan de driedaagse doortocht van de Giro d ‘Italia vier jaren geleden door Gelderland. Als wielerliefhebber heb ik er toen aan bijgedragen dat het peloton zonder ongelukken door de binnenstad van Arnhem kon zoeven. Enkele minuten later sta ik op de plek waar oud-kapitein-ter-zee Wijnand de Grote met zijn echtgenote Rosalie C.L. de Vignon en meneer Macare, ooit  (wellicht de laatste) boekhouder van de V.O.C. van hun spaarcenten genoten. Later hebben er nog een theehandelaar en een cacaohandelaar gewoond, de laatste gehuwd met – jawel – een Van Houten . Het moet daar op de uiterste rand van de stuwwal prachtig wonen zijn geweest. Een plek waar menig thee- of chocoladeplukker alleen maar van kon dromen. En hetzelfde geldt voor alle armoezaaiers uit vnl Duits sprekende contreien die dienst deden op  schepen van de VOC. Maar voor meneer de kapitein, de boekhouder en de ondernemers was het hier goed rusten na gedane arbeid. Alhoewel door dit on-Nederlandse stijgen en dalen zal een beetje wandeling over de stuwwal al een behoorlijke inspanning zijn geweest.
Na een half uurtje verpozen we coronaproof op het binnenterrein van kasteel Doornwerth, Hier werd in 1260 al een oude waterburcht in de fik gestoken om korte metten te maken met de roofzuchtige praktijken van Karel van Dorenweerd. (Meneer had kennelijk niet erg goed geluisterd naar de preken van de monniken in het nabijgelegen oude kerkje in Oosterbeek. maar dit terzijde.) Na een lange kasteelgeschiedenis met alles erop en eraan  werd het laatstelijk verwoest tijdens de gevechten om Arnhem in WOII. Het huisvest nu -  schitterend hersteld –enkele musea. Wij mochten die niet bezichtigen, dankzij Corona restte er ons slechts een kopje koffie take away in de motregen.
Het mocht de pret niet deren. Gefocust klimmend en dalend over de glibberige paden van de stuwwal keerden wij terugwaards, steeds opnieuw genietend van een weids uitzicht over de Betuwe. Wat is Nederland toch mooi!
Thuis hoor ik dat we nog drie weken moeten wachten op toediening van de eerste vaccins. Het is niet anders, maar met die intelligente lockdowns en ons kwakkelend gepolder (vrij naar Gerrit Hiemstra) staan we toch maar mooi aan de top qua besmettingen in de hele E.U. !
 O zo, waar een mooi land groot in kan zijn...

 

 

In gesprek met Jozef, zzp’er in Nazareth

Vandaag heb ik Jozef gesproken, zelfstandig timmerman – zzp’er zouden we tegenwoordig zeggen – in Nazareth en omstreken, ten tijde van de geboorte van Christus. Ik was in museumpark Orientalis in Groesbeek waar de vrijwilligers vandaag als eersten de expositie ‘Feest van Licht’ konden bewonderen. Nu ben ik doorgaans niet zo van romantiseringen maar ik moet bekennen dat het alleszins de moeite waard was, een kwalitatief fraaie expositie van tientallen kerstvoorstellingen uit alle werelddelen. Ik vond het vooral boeiend om te zien hoe de magiërs of wijzen werden vormgegeven. Het waren er steevast drie hoewel Mattheus die als enige de 'Magioi' opvoert, nergens in zijn verhaal een aantal noemt. In Europese voorstellingen reizen ze op kamelen en dragen ze meestal een koningskroon, maar in Afrika en Latijns Amerika zien ze er vaak heel anders uit. Niet zelden komen ze bijvoorbeeld op een olifant, een kameel en een lama. Alsof ze  elkaar onderweg zijn tegengekomen en gezamenlijk verder zijn getrokken. Ook Jozef vind ik een boeiend figuur. Nu eens een Afrikaan, dan een Vietnamees, meestal een Europeaan, maar slechts éénmaal weergegeven als een Palestijn.  
Nadat ik het allemaal aandachtig had bekeken ben ik langs het met honderden lampjes verlichte pad naar de karavanserai gegaan. Onderweg zag ik op verschillende plaatsen verlichte engelen in de bomen hangen en op open plekken in het bos straalden grote rode bloemfiguren een feeëriek licht uit. In de karavanserai zelf waren workshops van eeuwenoude ambachten in voorbereiding. Die van de touwslager was al in bedrijf. En natuurlijk een workshop ‘maak je eigen lieveling’, want nergens kom je zoveel lievelingen tegen als in museumpark Orientalis. In het gras langs het Vredespad met  Nobelprijswinnaars in de richting van het labyrint staan er misschien wel honderd  in allerlei kleuren. 
Teruglopend langs een bedoeïenenkamp overdenk ik hoe het kersttafereel steeds meer verwordt tot een feest van licht en romantiek.
  En dan gebeurt het: plots raak ik in gesprek met een tanige, ietwat oosters uitziende man die met me oploopt. ‘Ze hebben er wel wat van gemaakt,’ zeg ik.  ‘Ja’ zegt hij, ‘dat vind ik ook, ik kijk mijn ogen uit’. ‘Maar wel sneu voor al die mensen die dit hebben opgebouwd dat Rutte nou net vanavond een strenge lockdown gaat aankondigen’, zeg ik.  ‘Ach,’ onderbreekt hij me, ‘U ook al? Ik hoor iedereen klagen over die lockdown, alsof dat het ergste is dat jullie kan overkomen. Hadden wij die vroeger maar gehad!  Dan was dat hele gedoe van die volkstelling afgeblazen, hadden we niet naar Bethlehem gehoeven en waren we ook verschoond gebleven van die wijzen uit het Oosten!’ ‘ Hoe zo, verschoond gebleven?’ vraag ik. ‘Die brachten toch geschenken mee?’  ‘Jaja,’ zegt hij ‘maar vervolgens gingen ze naar Herodes en moest ik hals over kop maken dat ik met mijn Marie en ons pasgeboren Josje wegkwam naar Egypte! Het is een wonder dat ze het overleefd hebben, mijn dappere Marie en de baby.  Wat had ik toen graag een lockdown gehad waar jullie zo over klagen. Dan had Marie thuis kunnen bevallen en hadden we nooit hoeven vluchten!  Een paar weken niet buiten de deur eten, niet naar een kroeg kunnen, geen festivals… man weten jullie eigenlijk wel hoe goed jullie het hebben? Het is jammer, ik moet naar mijn timmerzaakje, maar we spreken elkaar nog wel eens.’
En dan zie ik hem linksaf het pad naar het poortgebouw kiezen waar het museum zijn timmerwinkel heeft gelokaliseerd.
Op weg naar huis denk ik: lockdown, geen volkstelling, gewoon thuis bevallen?  Hoe anders was kerst dan geweest? Zonder stallen, zonder herders, zonder wijzen, zelfs zonder  kerstmarkten? Ongeveer ter hoogte van het Gelredome denk ik: als Nazareth toen te maken had gehad met een lockdown, had december er nu heel anders uit gezien en hadden wij nu wellicht de lockdown niet nodig gehad! (en had Duitsland waarschijnlijk nooit kerstmarkten gekend, maar dat terzijde).

 

Trek een broek aan!

Trump’s time is over! Nou ja, bijna. Hij moet nl. het Witte Huis nog uit, maar dat zal uiteindelijk toch ook wel op de een of andere manier gelukken. En dan mag hij vier jaren lang vanaf de zijlijn blijven twitteren, mokken en stoken. Wat er over vier jaar gebeurt, daar wil ik nog maar niet aan denken. Voorlopig kan de aandacht weer naar de bestrijding van het coronavirus  en hoe we de jaarwisseling wel dan niet mogen vieren. Niet met vuurwerk maar wel met carbid! Ik kon mijn oren niet geloven. Wie enig weet heeft van het schieten met melkbussen weet hoe gevaarlijk het is. En nu er inmiddels al melkbussen worden opgekocht in het buitenland mogen de hulpdiensten hun borst nat maken. Had eerst maar even een paar van die bussen laten knallen op het Binnenhof, dan was die uitzondering nooit afgekondigd, denk ik. Maar wie ben ik? Een jongetje dat in zijn jeugd door zijn ouders vanwege het gevaar ver van de buurjongens werd gehouden die met hun melkbussen in de weer waren. We zullen nog wel even tobben omtrent het vieren van de jaarwisseling. En nog veel langer omtrent Corona.
 De baas van bol.com beleeft gouden tijden maar schaamt zich tegelijkertijd een beetje, zo lees ik. Het siert hem. Er zijn  ook mensen die helemaal geen schaamte voelen, zelfs geen vliegschaamte. Terwijl heel Holland viel over de reis van de koning naar Griekenland vloog mijn fysiotherapeut sans gêne  naar Portugal en boekten duizenden mensen binnen enkele uren na de persconferentie van Mark en Hugo een vakantievlucht naar Curaçao, ‘want dat mag.’  Niets geleerd dus van de vorige vakantieperiode. Virologen voorspellen nu al een derde golf, rond 14 januari om precies te zijn. Je kunt het gewoon aftellen op de kalender.
Intussen weten we al dat er hoe dan ook deze winter geen Elfstedentocht verreden zal worden. (Behalve dan die in het Ned. Openluchtmuseum, waar je hem als gezinsuitje kunt spelen, met inbegrip van kluunstukken en een medaille!) In Japan waar ze nog rekenen op Olympische Spelen, hebben ze inmiddels nieuwe uitbraken te tackelen. Ik beluisterde een interview op NPO1: een presentator die kennelijk evenveel weet van Japan als van carbid schieten buiten de randstad vroeg: ‘Spoort de overheid dan niet aan om mondkapjes te gebruiken?’ Correspondent: 'Jawel, maar Japanners aansporen om mondkapjes te gebruiken is zoiets als Mark Rutte laten zeggen dat we allemaal een broek aan moeten trekken'...

 

 

 

B e e n o p a u z e

Het is weer zover, sinds een tweetal maanden heb ik mij te verhouden met een onwillige kuitspier.. Sinds een paar jaar doet het zich voor. Zomaar uit het niets is er iets in mijn kuit dat zich pijnlijk verstrakt. Uit ervaring weet ik dat doorlopen geen optie is, dan gaat het van kwaad tot erger. Ik heb al eens geschreven: een kuit is net een vrouw, het leven lacht je toe, alles is in orde, je ziet geen wolkje aan de hemel en dan opeens zegt ze: stop, ik ben er ook nog,  je gaat alsmaar door,  ik doe het niet langer!  Er moet gepraat, er moet geluisterd, en vooral:  samen op de bank.
Maar hoe ik ook mijn best doe, wat minder loop, wat vaker empathisch met haar op de bank zit, het mag niet baten. Twee maanden geleden trok ze – een kuit is vrouwelijk – opnieuw aan de bel. En nu houdt ze voet bij stuk. We zitten uren samen op de bank, kijken samen terwijl ik haar liefdevol aai en streel, naar Giro en Vuelta, maar zo gauw ik in de buurt van mijn loopschoenen kom verstrakt ze.
 Al luisterend en luisterend, de Giro loopt inmiddels ten einde, meen ik haar lichaamstaal een beetje beter te verstaan. Het is geen onwil van haar, daar ben ik zeker van. Mijn kuit en ik: we hebben jaren en jaren samen gefietst, tot het tijd werd de toerfiets te ruilen voor  de hardloopschoenen. En nu – zo vrees ik -  probeert ze me duidelijk te maken dat het tijd wordt weer iets nieuws te laten bloeien. Ik meen te verstaan dat ze me duidelijk wil maken dat er in een mannenleven zoiets bestaat als een ‘B e e n o pa u z e’ . Een soort grensovergang, een rite de passage naar een leven zonder hardlopen. Ik heb het er wat moeilijk mee, kan het me nog niet helemaal voorstellen, een leven zonder hardlopen.  Ooit fietsend en wandelend op de wegen naar Santiago heb ik wel geleerd : de weg loopt altijd anders dan je denkt, je hebt het maar te nemen zoals het komt. Leven met open hand en open mind noemen ze dat. Maar toch, ik moet het er vanmiddag tijdens de bijna laatste etappe van de Giro en tweede van de Vuelta nog eens met haar over hebben: of er toch, wellicht, een modus voor te vinden is. Als ik nu eens een beetje minder zus en een beetje vaker zo .., of dan misschien die b e e n o p a u z e niet toch een beetje uit te stellen is. (Tot na Corona bijvoorbeeld, dan weet ik zeker dat ik nog wel een paar jaartjes verder kan hollen, maar dat zal ik maar voor me houden).

 

 

Mul of Rul, that’s the question

Loopmaatje stelde voor vanwege de extreme hitte al om acht uur in de ochtend te verzamelen. Het leek meerderen een goed idee. En zo gebeurde het dat ik al om 6.45 uur opstond voor de noodzakelijke rituelen die elke zaterdag aan het lopen voorafgaan. Ze laten zich raden: een boterham, de krant, een sudoku, scheren, tanden poetsen en dan nog net op tijd de loopschoenen aan en haastig de deur uit. Op de verzamelplaats blijken slechts vier sportievelingen op dit vroege uur acte de présence te geven., De rest is afgereisd naar vakantieoorden, om medische redenen verhinderd, druk in de weer met verhuisdozen of ligt gewoon nog in zijn/haar nest. 
Het mag de pret niet deren, het bos is nog heerlijk fris, het gebladerte beschermt ons ruim anderhalf uur tegen de opkomende zon. Wie doet ons wat? Geen wolf te zien en zelfs mijn leeftijdgenoot die nog wel eens worstelt met boomwortels vlindert over de paden. Al lopend over een zanderig pad vraag ik Jos of dit nu mul of rul zand is. We komen er niet uit. Later, terug op de parkeerplaats genietend van ons kopje- koffie-uit-de-kofferbak (met een koekje!) zegt Jos: ik heb er nog eens over nagedacht maar ik denk dat het mul is. Rul doet meer denken aan beweging, aan schuren. Onwillekeurig denk ik aan mijn billen.
Uhh?...
Dat vraagt enige uitleg, begrijp ik.
Na twee dagen fietsen over alle deltawerken en dan de derde dag nog een extra rondje met dochterlief (die zeer goed kan fietsen) kan ik blindelings met mijn vingers de plekken aanwijzen waar het ietwat te puntige zadel afdrukken in mijn billen heeft nagelaten. Die zijn nu dus enigszins rullerig.  Mijn vrouw heeft me zelfs voor een speciaal soort pleisterwerk naar de drogist gestuurd, alwaar de mevrouw achter de toonbank me vriendelijk vroeg wat voor een soort wond het was, en hoe de huid er uitzag. (Tijdens deze niet voorziene conversatie prees ik de anderhalvemetersamenleving, maar dit terzijde). Het moet gezegd: ze heeft me prima geholpen! Vrouwlief heeft de gaasjes liefdevol aangebracht, en het belangrijkste van al: ze blijven zitten!
Ik heb het maar niet aan dochterlief verteld, grote kans nl. dat kleine Eva horend over gaasjes op opa’s billen ogenblikkelijk naar haar nog kleiner zusje snelt en in een hoekje van de kamer iets fluistert over haasjes op opa’s billen…!

Hugo, Pieter of de Paus?

Met meer dan gewone belangstelling heb ik zijn campagne gevolgd. Vader Jan, ooit gedurende een aantal jaren collega van mij, heeft mij eens bij de koffie zichtbaar not amused verteld dat hij ’s nachts in de kleine uurtjes van het Twentse Borne naar Zwolle was gereden om zijn beide zoons op te halen. De tieners hadden de laatste trein gemist. Wat nu te doen, kon papa hen misschien ophalen? Nou, dat kon papa dus. En zo geschiedde het dat papa Omzigt rond middernacht in zijn Volkswagen stapte om over een secundaire weg langs Almelo, Nijverdal, Raalte naar Zwolle te rijden alwaar hij in het holst van de nacht tegen de muur van het verlaten stationsgebouw twee pubers ontwaarde. Nadat de jongens beschaamd waren ingestapt zal hij spoorslags zijn teruggereden. Ik kan me niet herinneren dat hij me deelgenoot heeft gemaakt van het gesprek in de auto. Maar veel zal er niet gezegd zijn. Collega Jan was niet zo’n prater, tenminste niet tegen ons. Hij deed zijn werk maar verder wisten we niet zoveel van hem. Het viel op dat hij gemakkelijk contact had met allerlei bestuurders, maar voor ons was hij een wat ongrijpbare, zij het vriendelijke, binnenvetter. Later verdween hij uit mijn blikveld.
En toen was daar zoon Pieter: tot tweemaal toe op een onverkiesbare plaats gezet op de CDA-kandidatenlijst voor de Tweede Kamer en tot tweemaal toe met voorkeurstemmen gekozen! Als zoon van zijn vader schijnt hij binnen de fractie vriendelijk maar onverstoorbaar, zijn gang te gaan. Een dossiervreter wordt hij genoemd, pitbull ook wel, want vasthoudend zoals we inmiddels allemaal weten uit het kindertoeslagfeuilleton. Maar als je Wikipedia erop naslaat dan zie je dat hij heel wat meer in zijn mars heeft dan alleen de belastingdienst op haar hielen zitten. Ik zal de dossiers niet allemaal opnoemen, maar ik begrijp nu ten volle dat de uitzendingen van Heel Holland Bakt naar eigen zeggen  geheel aan hem zijn voorbijgegaan.
Toch zal ik niet op hem stemmen, en ook niet op zijn partij. Toen de twee rivalen in Nieuwsuur gevraagd werd naar hun visie op het boerenprotest en op het klimaatprobleem bleken ze beide echte CDA’ers te zijn: niet rechts en niet links, de kool en de geit sparend, de toekomst die om keuzes schreeuwt met veel woorden pappend en nathoudend tegemoet.
Van Hugo wist ik het al: het Christelijke van het Democratisch Appèl zit hem in het midden. Voor Omzigt junior  zit dat in de betrouwbaarheid van de overheid. Maar ik denk dat onze kleinkinderen uiteindelijk beter af zijn met politici die helder durven te kiezen voor duurzame toekomst voor wie na ons komen.
 Ik kies dan liever die oude paus die zegt: christelijk is solidair en groen. Ik denk dat papa Omzigt het daar wel mee eens zou zijn, misschien, want ik heb hem nooit iets horen zeggen wat tegen de paus inging…

De ene conversatie is de andere niet

Daar staat hij weer, mijn spiegelbeeld, levensgroot aan de binnenkant van de kastdeur op mijn werkkamer. Ik ben aan hem gewend, we besteden doorgaans weinig aandacht aan elkaar, eigenlijk alleen maar als het gaat om de keuze van mijn outfit. Soms, als ik me niet zeker voel en vrees door mijn echtgenote teruggestuurd te worden voor een andere trui of broek dan kijken we elkaar een moment onderzoekend aan. Zelden zegt hij dan iets, meestal kijkt hij dan met een gezicht van: tja, jou keus en doet er verder het zwijgen toe. Maar nu is het anders. Bij het betreden van mijn werkkamer staat de kast al wagenwijd open en kan ik niet langs hem heen. Omdat het buiten regent ga ik maar eens even zitten. Ik kijk hem aan en zie dat we gelijktijdig een glimlach trekken. Dan vraagt hij: ‘’hoe is het nou met je, na vier maanden geen rondleidingen, geen bezoekjes, alleen maar hardlopen in je uppie en boodschappen doen met plastic handschoentjes aan? Kun je het nog een beetje volhouden?’’  ‘’Nou,’’ zeg ik, ‘’eerlijk gezegd: ik heb het wel zo’n beetje gezien, ik ben het goed zat!’’ 

‘’Tja, kan ik me voorstellen,’’ zegt hij en heel even zie ik een paar rimpels boven zijn bril verschijnen. ‘’Wat denk je, ‘’ vraag ik, ‘’gaat het nog lang duren voor we weer met zijn allen los mogen?’’ Weer die rimpels, dan zegt hij, ‘’nou ik hoor jullie praten over het nieuwe normaal, maar ik bang dat jullie daar toch nog niet helemaal klaar voor zijn.  Oké, jullie weten nu wat vitale beroepen zijn en dat je de gezondheidszorg niet aan de vrije markt kunt overlaten. Dat je voorraden en bufferzones moet aanleggen, arbeidsmigranten fatsoenlijk moet huisvesten en dat je reservegeld nodig hebt voor als het even tegen zit. Maar toch…’’ en dan valt hij stil.
Ga verder, zeg ik, wat ‘’maar toch ’’?
‘’Nou,’’ zegt hij, ’’om eerlijk te zijn denk ik niet dat jullie al klaar zijn voor zoiets als een nieuw normaal. Ik hoor jullie daar wel over praten maar ik heb toch sterk de indruk dat dat nieuwe normaal verdacht veel lijkt op het oude.  Jullie willen nog veel te graag weer op vakantie, vliegen naar waar het maar kan. Vliegschaamte lijkt alweer vergeten. Jullie willen weer uit eten, massaal terrasjes pakken, feesten. Hebben jullie echt al in de gaten hoever jullie waren doorgeschoten? Wat voor een gigantische economie jullie uitgaansleven is geworden? Hoe jullie samenleving meer en meer verfestivalliseert? En wat voor een puinhoop jullie met je vrije markt hebt aangericht? Weten jullie echt al wat het betekent dat jullie op korte termijn in het belang van jullie kleinkinderen naar een energietransitie moeten? Nee, beste jongen, ik heb niet de indruk dat jullie al klaar zijn om weer losgelaten te worden. Vergeet die rondleidingen van jou maar even, het gaat nu om belangrijkere dingen. Blijf kalm, wind je niet op, en overdenk maar eens wat belangrijk is, niet alleen voor ons maar ook voor na ons.
Ik doe de kast dicht en weg is hij. Mijmerend blijf ik nog een tijdje zitten, mijn gedachten gaan naar kleine Rosa, zes jaar oud nu. Ik zie weer hoe ik vorige week met haar op de trampoline moest, en ik hoor weer hoe ze al springend out of the blue riep: ‘’opa weet je hoe een zebra wordt geboren?’’ Voor ik houterig naar evenwicht zoekend een antwoord kon vinden riep ze triomfantelijk: ’’ik weet het, streepje voor streepje! ‘’
Zo’n conversatie is veel leuker dan die met zo’n man in de kast, toch?

Hier gebeurt iets bijzonders.

Terwijl de kikkerdriltelling waarbij naar ik hoorde 10.000 eiklompen werden aangetroffen, nog natrilt in mijn hoofd en de paddentrek blijkbaar nog steeds niet voorbij is, stroomt onafgebroken een reeks coronagerelateerde berichten onze huiskamer binnen. Ja, coronagerelateerd behoort aaneen geschreven te worden, evenals  anderhalvemetersamenleving en dito –economie. Het Nederlands wordt in razend tempo verrijkt met tal van nieuwe woorden. Al wordt er ook tegengas gegeven. Rutte bijvoorbeeld geeft de voorkeur aan  ‘intelligente lock down’ boven het ‘blijf in uw kot’ van onze zuiderburen. Uiteraard leidt dat tot verwarring. ‘Blijf in uw kot’ laat niets aan duidelijkheid te wensen, maar ‘intelligente lockdown’? Hoe je het ook wendt of keert, het heeft iets van een ontregeld stoplicht dat permanent oranje kleurt. Mag ik nu wel of niet? Maar onze overheid laat zich niet verleiden: ‘gebruik je verstand’. Maar daar zit hem nu net de kneep: een mens wordt volgens mij echt niet alleen en zeker niet allereerst door zijn verstand aangedreven. Dan waren we toch – om maar iets te noemen – al jaren geleden gestopt met kriskras de wereld over te vliegen, enzovoort, enzovoort? En dus gebeurt wat je kon zien aankomen: we beginnen en masse ons kot te verlaten alsof in de verte het eind van de pandemie al in zicht komt.  
Maar hier wil ik helemaal niet over schrijven. Het echt grote nieuws dat ons vanmorgen bij het ontbijt overviel was het vertrek van Henk Krol bij 50-plus. Zeg nou zelf, wie dat had gedacht? Hij/zij steke een vinger op! ‘Hier gebeurt iets bijzonders’, dacht ik. Daar moet ik over schrijven.
Maar zie: nauwelijks een wandelingetje (in het buitengebied) en een boeketje fluitenkruid verder komt het bericht binnen dat in een migrantenpension hier in ons eigen dorp tientallen mensen met het coronavirus zijn besmet… Oef, nou komt het toch wel heel dicht bij…
Onwillekeurig gaan mijn gedachten naar de heilige Corona. Als jonge vrouw van ongeveer 19 jaar oud stond ze lang geleden de heilige Victor van Damascus bij toen hij werd gemarteld. Vervolgens werd ze zelf op gruwelijke wijze ter dood gebracht. In het westen is ze bijna vergeten maar in Oostenrijk wordt ze nog steeds aangeroepen bij vee-epidemieën… Nu weet ik wel dat ze niet officieel beschermheilige tegen epidemieën is, maar wat niet is, kan komen, toch? En bovendien schijnt dit coronavirus van dieren afkomstig te zijn. Dus wie weet, kan Sancta Corona …
Het is dat alleen mensen met een vitaal beroep de trein mogen nemen, anders zou ik spoorslags afreizen naar St Corona am Wechsel om bij haar een kaarsje op te steken.

Sapiens of van de pot gerukt?

Heel Nederland kijkt naar de curve. De curve, daar is het al om te doen. Dagenlang hebben we zitten wachten op de knik in de curve, wanneer zou hij zichtbaar worden? Twee maanden geleden zou dit wartaal zijn geweest, je kunt immers van alles een curve tekenen. Van economische groei, van het aantal konijnen dat wordt geboren wordt, van de temperatuur in de poolgebieden, van het aantal pelgrims op de camino tot welk soort toiletpapier het meest wordt gebruikt. Maar nu, in april 2020, kan de curve alleen maar gaan over het aantal opnames op de Nederlandse i.c. afdelingen. Corona heeft alles op zijn kop gezet. In Amerika hamsteren de mensen geweren, in Nederland toiletpapier. Hoezo: homo sapiens?
Homo gek geworden, homo van de pot gerukt zou een betere benaming zijn, zo lijkt het.
We doen het op een intelligente manier, we volgen de wetenschappers. Rutte blijft het herhalen, maar het lijkt ‘op papier hier’ in de Efteling. De basisscholen hoeven niet dicht, maar het volk wil het, en dus … Mondkapjes geven nauwelijks bescherming maar het volk wil ze, en dus zie je langzaam maar zeker de vreemdste naaisels in het straatbeeld verschijnen.
Verlichte heren van de voetbalbond en van de Tour denken dat het in juni/juli weer business as usual zal zijn. En menig ondernemer lijkt dat ook te denken. Reisorganisaties geven geen geld terug maar vouchers, zodat we in de zomer weer kris kras de wereld over kunnen. Homo sapiens ?
Een aantal boerenorganisaties is uit het overleg met de regering gestapt. Veel leden zijn verontwaardigd ‘omdat de overheid zelfs nu blijkt te werken aan klimaatmaatregelen’. Alsof ze geen weet hebben van die volgende crisis die er aankomt en die nog veel erger zal blijken dan corona.
Wie is er sapiens en wie van de pot gerukt?
Oordeelt u zelf.

Een lesje nederigheid

Vorige week zei mijn spiegelbeeld dat ik me niet gek moest laten maken en maar eens rustig moest aanzien hoe het zich verder zou ontwikkelen.
Nou, dat heb ik gedaan, maar tjonge jonge wat een storm woedt er over de wereld.  Steeds vaker moet ik denken aan onze voorouders in vroeger eeuwen. Hoe klein, kwetsbaar en afhankelijk ze zich gevoeld moeten hebben tijdens pestepidemieën  of in tijden van cholera en tyfus om maar iets te noemen. Ze konden zomaar ziek worden en bijna van de een op de andere dag doodgaan. Hoezo, bestaanszekerheid? Er woedde een onzichtbare sluipmoordenaar rond en ze wisten niet waar en hoe ze zich konden wapenen. Eenieder maakte dit in zijn of haar leven een of enkele malen mee.
Maar ik had nooit gedacht dat wij moderne mensen die kris kras over de wereld reizen, stage lopen in Amerika of Hongkong, van ons pensioen genieten, skypen en videobellen dat het een lieve lust is, dat wij die toch ‘ons eigen leven maken’ en ‘recht hebben’ op alles wat het leven aangenaam maakt, dat wij met al onze wetenschap nog eens dezelfde onzekerheid en afhankelijkheid zouden beleven  als onze voorouders.
Ik doe de kastdeur maar eens open, daar staat hij weer levensgroot, mijn spiegelbeeld. ‘Wat vindt jij er nu van’, vraag ik.
‘Och’ zegt hij  ‘misschien is het wel eens goed voor jullie. Een klein lesje in nederigheid kan geen kwaad. Jullie virologen, epidemiologen, microbiologen, intensivisten en hoe ze ook mogen heten, ze slepen jullie er wel door.’
 ‘Ja,’ zeg ik, ‘ik denk het ook wel.’
‘ Maar’, zegt hij dan, ‘ik hoop wel dat jullie ervan leren wat werkelijk vitaal is in het leven, het zorgen voor elkaar, het schoonmaken en het omzien naar moeder aarde.’
Ik voel nattigheid en zeg dat over enkele minuten Rutte een persconferentie geeft en dat ik die graag wil volgen.
‘Is goed’, zegt hij. ‘We zullen elkaar nog wel vaker spreken. Corona heeft geen haast.’

Ik, een probleemgeval?

Er is geadviseerd niet bij mij op bezoek te komen. Ook is mij voorgehouden dat ik beter geen gebruik kan maken van het openbaar vervoer. Ik ben pensionado. Ben ik nu een probleemgeval? Aan de binnenkant van de kastdeur naast mijn bureau hangt een levensgrote spiegel. Ik ga er eens voor staan om mezelf eens goed te bekijken. En wat denk je dat ik zie ? Een lange, ietwat slungelige man met veel kenmerken van iemand die levenslang aan hardlopen heeft gedaan. Hij heeft best wel een vriendelijke uitstraling, als ik dat zo mag zeggen. Allesbehalve een probleemgeval, dat spiegelbeeld van me.
Maar wat niet is, kan worden. Je weet maar nooit in deze Coronatijd. Gisterenmiddag nog bestelde ik tickets voor ‘de beentjes van sint hildegard’ en vanmorgen las ik dat het filmhuis is gesloten. Ook de rondleidingen  die ik vandaag en morgen zou geven in het openluchtmuseum zijn geannuleerd. Het hele museum is gesloten. Alles is gesloten, ook museumpark Orientalis heeft me voorlopig niet meer nodig. Zelfs de collecte van Amnesty is afgeblazen, terwijl ik nota bene twee avonden in de weer was geweest met in de ene hand de collectebus en met de andere hand mijn stormparaplu.
Ik kijk nog eens on de spiegel en zwaai alvorens de kastdeur te sluiten. Hoe zal hij die mijn spiegelbeeld wordt genoemd er uitzien na drie, vier weken van isolatie, van geen kleinkinderen, geen bezoek, en met moeite geduld in het openbaar vervoer? Na drie/vier weken van lege tribunes en afgelaste wielerwedstrijden . Na drie/ vier weken overspoeld te zijn door rampspoed via krant, radio en TV?
Ik weet het niet, ik mag slechts hopen dezelfde ietwat slungelige man met vriendelijke uitstraling terug te zien. Om mezelf moed in te spreken bedenk ik dat het einde der tijden wel vaker is voorspeld.
Vroeger in Salland zeiden ze: gewoon doorgaan met ademhalen en dan zullen we wel eens kiek’n  hoe’t allemaol giet 

Maar opa, is dat zo erg?

Ik heb het overgeschreven, ik weet niet meer waar ik het las. Het zou best van Rob Wijnberg kunnen zijn, maar dat weet ik niet zeker. 

Het luidt aldus:

We moeten:

én stoppen met vliegen,

én stoppen met vlees,

én de benzine-auto wegdoen,

én van het gas af,

én de industrie ombouwen,

én de landbouw verduurzamen,

én minder spullen kopen,

Én én én én… enzovoort.

Maar, zo ging het verder, je krijgt er wel wat voor terug: minder hittegolven, minder zeespiegelstijging, schonere lucht, geen oorlogen meer over olie, minder conflict om de schaarse grondstoffen, minder migratie, een stabiele voedselvoorziening. En, zo voeg ik eraan toe, een wereld waarin ook onze kleinkinderen kunnen leven! 

Bovendien schreef de auteur, is het een kwestie van rechtvaardigheid voor mensen die zelf niet hebben bijgedragen aan de opwarming maar er wel het hardst door worden getroffen. 

Als je dit op je laat inwerken dan eet je toch met plezier een beetje minder vlees, dan ga je toch met plezier per trein, dan doe je toch mee aan energietransitie etc. etc. 

Wat zegt je, dat kost ons tijd en geld? Tja, maar dan hoor ik mijn kleinkinderen straks zeggen: maar opa, is dat zo erg? Jullie zijn al zo bevoorrecht dat jullie rond de laatste eeuwwisseling mochten leven, houden jullie dan nooit rekening met ons?