Toiletgang met een glimlach

Afgelopen week vond de presentatie plaats van mijn nieuwe bundel ‘Een rondleider vertelt’. Na ‘mijn man was een stoepschijter’ is dit de tweede bundel over achtergronden en wetenswaardigheden uit het Ned. Openluchtmuseum. Maar vooral ook over bezoekers uit allerlei windstreken en van allerlei pluimage, en niet te vergeten natuurlijk allerlei vertrouwelijkheden die ze me toevertrouwen. Want zo mag je het toch wel noemen als iemand je zegt: weet u, mijn man was een stoepschijter! Of die conducteur die zegt: ik ben dan wel opa maar van binnen nog heel jong! (Waarop een klein meisje roept: ‘dat is niet zo, hé mama, dat zegt hij maar!’)

Ik heb er alle vertrouwen in dat ook de tweede bundel zijn weg zal vinden tot op de stranden in Griekenland en tot op … ja bedenk het maar. Enkele weken geleden stond ik na afloop van een kerkdienst in een stand van Amnesty International, komt er een man naar me toe en vraagt: bent u Gerard B.? Vervolgens zegt hij: ‘ik lees elke dag als ik op de plee zit een van uw verhalen, ik heb het boekje bijna uit. Komt er nog een tweede boekje?’ Ik zeg: ‘nou meneer, dan wordt u op uw wenken bedient! Het ligt al bij de drukker.’ Ik hoop dat meneer inmiddels weer met hernieuwde vreugde zijn dagelijkse toiletgang geniet. Want zeg nou zelf: toiletgang met een glimlach dat is toch wel het minst dat je iemand kan toewensen, toch?

Het is me wat met die verhaaltjes. Van veel lezers hoorde ik dat ze een verhaaltje lezen voor het slapen gaan. De verhaaltjes hebben menig slaapkamerdeur of nachtkastje geopend, naar ik weet. Nu blijken ze dus ook de deur van het kleinste kamertje te openen. Ik vind het allemaal prima, als de verhaaltjes gelezen worden dan stemt me dat tevree, en als ze mensen bovendien helpen bij hun meest elementaire behoeften als slapen en … nou vult u maar in, dan stemt me dat dubbel tevree. Ik heb wel eens gedacht aan een reclameslogan in de trant van: ‘verhaaltjes voor op de camping’ . Maar het blijken dus verhaaltjes voor op het nachtkastje en op het toilet.

Ik geloof dat ik maar eens contact ga zoeken met de firma Popma Toiletpapier. Wordt het chateau in Frankrijk misschien toch nog eens werkelijkheid…!