Een mooi land

Het motregent. Buienradar geeft aan dat het rond half elf droog zal worden. Toch maar even dochterlief bellen om af te spreken dat we beter om half elf kunnen starten dan tien uur zoals gisterenavond afgesproken.
Het geeft me tijd om nog even iets op te zoeken over de geschiedenis van landgoed Duno in Heveadorp, gelegen bij Oosterbeek, gemeente Renkum.  Een eeuwenoude ringwalburg bovenop de stuwwal met een prachtig uitzicht de Betuwe. De bewonersgeschiedenis van het landgoed ademt kolonialisme: een scheepskapitein en een boekhouder van de V.O.C., een theeplanter en een eigenaar van een rubberfabriek die tientallen arbeiders uit Groningen huisvest. Het belooft een wandeling over paden die geschiedenis ademen. Precies waar ik van hou !
Om half elf vind ik de parkeerplaats. Dochterlief wacht al op me maar is wijselijk in de auto gebleven want het mag dan miezeren, je wordt er wel heel nat van!
Ik hijs me in mijn regenjack, een herinnering aan mijn bijdrage aan de driedaagse doortocht van de Giro d ‘Italia vier jaren geleden door Gelderland. Als wielerliefhebber heb ik er toen aan bijgedragen dat het peloton zonder ongelukken door de binnenstad van Arnhem kon zoeven. Enkele minuten later sta ik op de plek waar oud-kapitein-ter-zee Wijnand de Grote met zijn echtgenote Rosalie C.L. de Vignon en meneer Macare, ooit  (wellicht de laatste) boekhouder van de V.O.C. van hun spaarcenten genoten. Later hebben er nog een theehandelaar en een cacaohandelaar gewoond, de laatste gehuwd met – jawel – een Van Houten . Het moet daar op de uiterste rand van de stuwwal prachtig wonen zijn geweest. Een plek waar menig thee- of chocoladeplukker alleen maar van kon dromen. En hetzelfde geldt voor alle armoezaaiers uit vnl Duits sprekende contreien die dienst deden op  schepen van de VOC. Maar voor meneer de kapitein, de boekhouder en de ondernemers was het hier goed rusten na gedane arbeid. Alhoewel door dit on-Nederlandse stijgen en dalen zal een beetje wandeling over de stuwwal al een behoorlijke inspanning zijn geweest.
Na een half uurtje verpozen we coronaproof op het binnenterrein van kasteel Doornwerth, Hier werd in 1260 al een oude waterburcht in de fik gestoken om korte metten te maken met de roofzuchtige praktijken van Karel van Dorenweerd. (Meneer had kennelijk niet erg goed geluisterd naar de preken van de monniken in het nabijgelegen oude kerkje in Oosterbeek. maar dit terzijde.) Na een lange kasteelgeschiedenis met alles erop en eraan  werd het laatstelijk verwoest tijdens de gevechten om Arnhem in WOII. Het huisvest nu -  schitterend hersteld –enkele musea. Wij mochten die niet bezichtigen, dankzij Corona restte er ons slechts een kopje koffie take away in de motregen.
Het mocht de pret niet deren. Gefocust klimmend en dalend over de glibberige paden van de stuwwal keerden wij terugwaards, steeds opnieuw genietend van een weids uitzicht over de Betuwe. Wat is Nederland toch mooi!
Thuis hoor ik dat we nog drie weken moeten wachten op toediening van de eerste vaccins. Het is niet anders, maar met die intelligente lockdowns en ons kwakkelend gepolder (vrij naar Gerrit Hiemstra) staan we toch maar mooi aan de top qua besmettingen in de hele E.U. !
 O zo, waar een mooi land groot in kan zijn...