Meneer Spruit en zijn citroenen. 

Op de radio hoorde ik een tirade tegen flexibel. Het is flexibel voor en flexibel na, de politiemensen zijn het echt helemaal beu, zegt ene meneer Spruit. Donderdag zal de Mars van de uitgeknepen citroenen plaatsvinden. Die uitgeknepen citroenen zijn de politiemensen, zo begrijp ik.

Ik denk aan de politiemensen in ons loopgroepje, maar liefst vier in getal. Ze zijn toch allesbehalve uitgeknepen citroenen? Ze maken altijd een heel montere indruk. Ik ben benieuwd of ze meedoen aan die mars.

Ik vind politiemensen geen uitgeknepen citroenen. Citroenen zijn zuur, en veel politiemensen zijn niet zuur, zeker de onze niet.  Ook hun Duitse collega’s zijn allesbehalve zuur. Onlangs nog kreeg ik met ze te maken, nota bene kort na het debacle van die Manschaft . In Lübeck reed ik pardoes door rood. Nou ja, niet helemaal pardoes, het was meer op zijn Hollands, net na oranje. Maar toen ik in de spiegel keek zag ik pal achter me een signaal boven een politiewagen! Met zijn drieën waren ze. ‘Fahrschein bitte – verstehen sie uns wenn wir Deutsch sprechen?’ – und so weiter. Maar ik voelde allang waar het heen ging en bekende dus maar ruiterlijk dat ik net even te laat het rode licht zag. Hoffelijk legden ze me uit dat zulks in Duitsland altijd 90 euro kost.  Ik deed alsof ik daarvan erg schrok en zei in mijn beste Duits: ‘ach, 90 Euro sagen Sie? dat is dan een duur einde van ons bezoek aan onze kinderen hier..’  ‘Ja, aber warten Sie, Herr Beltman’ en toen .. en toen .. vertelden ze me dat ze een bekeuring moesten uitschrijven maar als ik ermee akkoord ging dan konden ze het ook bij een waarschuwing laten.  En nogmaals: als u daarmee akkoord gaat..!  ‘Ja, gerne, selbstverständlich !’ ‘Oké, Herr Beltman, dann wünschen wir ihn einen guten Reise, fahren sie vohrsicht’.

Nog veel meer zou ik kunnen schrijven, want een mens maakt wat mee als hij een zaterdag  de Rozendaalse Bedriegertjes overslaat. Hoe heerlijk het is aan het strand bij de Lübecker Bocht bijvoorbeeld. En hoe leuk het is om met kleinkinderen te gaan eten bij de Italiaan. Of hoe heerlijk het is om ’s nachts te reizen in plaats van overdag in de files te staan. Vanaf 4.00 uur zie je de zon al aan de kim. Schitterend, het licht komt uit het oosten, echt waar!

Maar over dat alles wil ik niet schrijven. Eigenlijk had ik willen schrijven over hoe heerlijk het is om op warme dagen ‘s morgens rond 9.00 uur in mijn uppie over onze Rozendaalse parcoursen te lopen, door de dalen, in de schaduw van de bomen, soms even een briesje dat een vleugje koelte door mijn haren en over mijn schouders vleit. Heerlijk! Dat het dan geen straf is als ik een keertje op zaterdag niet kan. Maar mijn stukje wordt veel te lang als ik dat nu nog ga beschrijven. Bovendien: de meeste lezers weten al lang dat er  niets boven de parcoursen van de Rozendaalse Bedriegertjeslopers gaat. En meneer Spruit leest dit stukje toch niet. Die is veel te druk met zijn uitgeknepen citroenen.
Misschien is het wel een idee om meneer en zijn bonden eens uit te nodigen om tijdens diensttijd een trail door onze bossen te lopen, in plaats van een mars naar de Hofstad. Ik zie het voor me: de minister en de corpsleiding boos en de politiemensen weer allemaal zo fris als een hoentje…