Er knaagt  iets

Heerlijk gefietst! Wat is de herfst mooi! En toch knaagt er iets. Het is 21 oktober en de meeste fietsers en wandelaars op de Veluwezoom zijn slechts gekleed in een T-shirt.
Tja, de zomer van 2018. Ik zie bomen en vooral struiken die verdroogd als ze zijn, het loodje hebben gelegd. In mijn tuin zijn een aantal struiken zichtbaar in de war, ze vertonen kenmerken van zowel herfst als voorjaar, sommige bloeien voor de tweede keer.
Ik onderga het met gemengde gevoelens en word er een beetje kriegel van als mensen alleen maar lyrisch doen over de mooie nazomer. Alsof er helemaal niets aan de hand is! Toen mijn vrouw deze week haar zorg uitte over de zichtbare klimaatverandering kreeg ze van een bejaarde welgestelde dame ten antwoord: “och, toen vroeger de mijnen in Limburg sloten riepen de mensen ook dat hun niets ergers kon overkomen maar het is toch allemaal wel meegevallen.” Hoe kortzichtig kunnen mensen zijn, of: hoe inventief om zichzelf in slaap te sussen!
Hieraan lag ik te denken toen ik na het fietstochtje even mijn benen strekte (ook bij mij hopen de jaarringen zich op, maar dit terzijde). En ik lag me er een beetje over op te winden hoe de meeste mensen zich alleen maar juichend over het mooie weer uiten, alsof er niets aan de hand is. Het lijkt not done om er in het openbaar een kanttekening bij te plaatsen. En ik herinnerde me een radiopraatje van eerder deze week over de toeristenindustrie die draait als een tierelier. Met name cruise-vakanties zijn booming. En dat terwijl een cruiseschip tot wel een miljoen maal meer vervuilend is als een auto! Twee dagen later reageerde een columnist in het dagblad Trouw dat het nog erger was dan gedacht: op jaarbasis stoot een cruiseschip zeker 1,7 miljoen maal meer CO-2 uit dan een auto ! Maar het zal de verveelde pensionado’s in hun ligstoelen worst wezen, zoiets schreef hij. En ik droomde hoe ik op een cruiseschip folders uitdeelde van "grootouders voor het klimaat’’, en de pensionado’s uitnodigde lid te worden van deze club die zich zorgen maakt over de wereld van onze kleinkinderen. Het trof me hoe menig pensionado, gebruind, de zonnebril modieus in het haar gestoken, welwillend bereid was het manifest van deze beweging te ondertekenen, om vervolgens met vermoeide arm naar het borrelglas te reiken op het tafeltje naast de ligstoel. “Natuurlijk, uiteraard, goed zaak, moet je zien hoeveel plastic er drijft,” en dergelijke hoorde ik in mijn droom. Maar blijkbaar viel bij niemand het kwartje, tenminste niemand die opstond richting loopplank om het cruiseschip te verlaten. En juist toen ik me opmaakte om als eens gebeurde in een tempel te Jeruzalem, in heilige verontwaardiging de hele meute uit de ligstoelen te zwepen en tussen omvallende tafeltjes en rinkelende borrelglaasjes door op te jagen richting loopplank, toen bracht  een stem van onder aan de trap me tot bedaren: “Gerard, het eten is klaar, kom je?”