Een lesje nederigheid

Vorige week zei mijn spiegelbeeld dat ik me niet gek moest laten maken en maar eens rustig moest aanzien hoe het zich verder zou ontwikkelen.
Nou, dat heb ik gedaan, maar tjonge jonge wat een storm woedt er over de wereld.  Steeds vaker moet ik denken aan onze voorouders in vroeger eeuwen. Hoe klein, kwetsbaar en afhankelijk ze zich gevoeld moeten hebben tijdens pestepidemieën  of in tijden van cholera en tyfus om maar iets te noemen. Ze konden zomaar ziek worden en bijna van de een op de andere dag doodgaan. Hoezo, bestaanszekerheid? Er woedde een onzichtbare sluipmoordenaar rond en ze wisten niet waar en hoe ze zich konden wapenen. Eenieder maakte dit in zijn of haar leven een of enkele malen mee.
Maar ik had nooit gedacht dat wij moderne mensen die kris kras over de wereld reizen, stage lopen in Amerika of Hongkong, van ons pensioen genieten, skypen en videobellen dat het een lieve lust is, dat wij die toch ‘ons eigen leven maken’ en ‘recht hebben’ op alles wat het leven aangenaam maakt, dat wij met al onze wetenschap nog eens dezelfde onzekerheid en afhankelijkheid zouden beleven  als onze voorouders.
Ik doe de kastdeur maar eens open, daar staat hij weer levensgroot, mijn spiegelbeeld. ‘Wat vindt jij er nu van’, vraag ik.
‘Och’ zegt hij  ‘misschien is het wel eens goed voor jullie. Een klein lesje in nederigheid kan geen kwaad. Jullie virologen, epidemiologen, microbiologen, intensivisten en hoe ze ook mogen heten, ze slepen jullie er wel door.’
 ‘Ja,’ zeg ik, ‘ik denk het ook wel.’
‘ Maar’, zegt hij dan, ‘ik hoop wel dat jullie ervan leren wat werkelijk vitaal is in het leven, het zorgen voor elkaar, het schoonmaken en het omzien naar moeder aarde.’
Ik voel nattigheid en zeg dat over enkele minuten Rutte een persconferentie geeft en dat ik die graag wil volgen.
‘Is goed’, zegt hij. ‘We zullen elkaar nog wel vaker spreken. Corona heeft geen haast.’