Ik, een probleemgeval?

Er is geadviseerd niet bij mij op bezoek te komen. Ook is mij voorgehouden dat ik beter geen gebruik kan maken van het openbaar vervoer. Ik ben pensionado. Ben ik nu een probleemgeval? Aan de binnenkant van de kastdeur naast mijn bureau hangt een levensgrote spiegel. Ik ga er eens voor staan om mezelf eens goed te bekijken. En wat denk je dat ik zie ? Een lange, ietwat slungelige man met veel kenmerken van iemand die levenslang aan hardlopen heeft gedaan. Hij heeft best wel een vriendelijke uitstraling, als ik dat zo mag zeggen. Allesbehalve een probleemgeval, dat spiegelbeeld van me.
Maar wat niet is, kan worden. Je weet maar nooit in deze Coronatijd. Gisterenmiddag nog bestelde ik tickets voor ‘de beentjes van sint hildegard’ en vanmorgen las ik dat het filmhuis is gesloten. Ook de rondleidingen  die ik vandaag en morgen zou geven in het openluchtmuseum zijn geannuleerd. Het hele museum is gesloten. Alles is gesloten, ook museumpark Orientalis heeft me voorlopig niet meer nodig. Zelfs de collecte van Amnesty is afgeblazen, terwijl ik nota bene twee avonden in de weer was geweest met in de ene hand de collectebus en met de andere hand mijn stormparaplu.
Ik kijk nog eens on de spiegel en zwaai alvorens de kastdeur te sluiten. Hoe zal hij die mijn spiegelbeeld wordt genoemd er uitzien na drie, vier weken van isolatie, van geen kleinkinderen, geen bezoek, en met moeite geduld in het openbaar vervoer? Na drie/vier weken van lege tribunes en afgelaste wielerwedstrijden . Na drie/ vier weken overspoeld te zijn door rampspoed via krant, radio en TV?
Ik weet het niet, ik mag slechts hopen dezelfde ietwat slungelige man met vriendelijke uitstraling terug te zien. Om mezelf moed in te spreken bedenk ik dat het einde der tijden wel vaker is voorspeld.
Vroeger in Salland zeiden ze: gewoon doorgaan met ademhalen en dan zullen we wel eens kiek’n  hoe’t allemaol giet