Een Nieuw Normaal?

Het lijkt erop dat het land nu toch langzaam maar zeker van slot gaat.  De ziekenhuizen krijgen meer ruimte en ook het besmettingsgetal kruipt gestaag omlaag.  En – ik kan het haast niet geloven – het vaccinatieproces draait op volle toeren.  Hugo heeft de zaak aan het marcheren gekregen! Zo zie je maar, de aanhouder wint.  De vaccins stromen nu het land binnen en de GGD’s prikken alsof ze nooit anders hebben gedaan. 
Alom hoor ik over terugkeer naar het oude normaal. Maar ik aarzel. Moeten we wel terug willen naar dat oude normaal van reizen, terrasjes, feesten, en zoenen, zoenen, zoenen, - overal driemaal! – dat was toch juist de reden van alle ellende?  De overmaat aan lichamelijke contacten in steeds grotere aantallen gepaard aan het wegvallen van grenzen, dat bleek toch een snelweg voor besmettingen?
Het ‘we mogen weer’ maakt me een beetje angstig.
Het is moeilijk voor te stellen maar het spontaan handen schudden is pas gewoon geworden rond 1800. Daarvoor hielden mensen veel meer afstand tot elkaar. Wijs geworden als ze waren door de vele ziektes en pandemieën die regelmatig hun ronde deden. Uiteraard begroetten ze elkaar, bijvoorbeeld door het even lichten van de hoed, al dan niet gepaard met een buiginkje of een klein knikje door de knie. Het waren zo las ik deze week, de quakers in Engeland die daar moeite mee hadden. Het zou te zeer sociale ongelijkheid benadrukken. Een hand naar elkaar uitsteken daarentegen was een uiting van gelijkheid. Het sloeg aan blijkbaar en het werd vanzelfsprekend.
Onze befaamde ‘driekus’ is helemaal van recente datum. Misschien moeilijk voor te stellen voor alle terras- en festivalgangers van vandaag, maar het is pas sinds ongeveer 1980 dat het via Brabant en Limburg vanuit delen van het Franse platteland in ons land gemeengoed werd.  
Wat moeten we nu? Terug naar de ‘driekus’, die ik menigmaal als eerder ongepast dan gepast ervoer?  Kunnen we er nog van af, van deze slijmsnelweg voor Corona?
Ik heb een droom: als we nou eens elkaars oorlelletje even beroeren, een klein oortikje of oorknijpje uitwisselen i.p.v. die ogenschijnlijk altijd gepaste driekus?  Het oortikje  is A. veel vriendelijker dan een afstandelijke elleboog en heeft B. toch iets van intimiteit en nabijheid, het is C. evenals de handdruk een uiting van gelijkheid en het houdt D. een armlengte afstand.
Iedereen blij, toch ?