De nieuwe schoenen van de voorzitter

Elke zaterdagochtend verzamelen we ons om een uurtje te hollen over de Veluwezoom, meer specifiek: door de bossen achter kasteel Rozendaal. ‘De Bedriegertjeslopers’ noemen we ons. Ik haast me altijd die naam uit te leggen voor wie het fenomeen ‘de bedriegertjes’ niet kent van vroegere schoolreisjes. Met die kleine fonteintjes in het naburige park hebben wij echter niets van doen. We gebruiken alleen de parkeerplaats als onze verzamelplek. Soms is het onze hangplek. Zo ook de eerste zaterdag van dit jaar. Een grote groep had zich verzameld. De voorzitter schonk vanuit de kofferbak van zijn auto glühwein, deelde  oliebollen rond en iedereen wenste iedereen ‘de beste wensen’. Ik ben er niet bij geweest maar hoorde van verschillende kanten hoe gezellig het was geweest en hoe goed het wel niet gaat met ons kluppie.

Hoe anders afgelopen zaterdag.  Slechts een heel klein een groepje meldde zich aan de start. Het leger geblesseerden lijkt welhaast talrijker dan het aantal loopfrisse matadoren. Even na negen uur zijn we toch maar vertrokken, je bent immers niet vroeg opgestaan om alleen maar te blijven wachten, nietwaar? Eenmaal bij het kerkhof heeft G. een revolutionair idee: om de overvloedige blubber, vrucht van overijverig bosbeheer door het Gelders Landschap,  te vermijden lopen we een ongebruikelijke route: de Rozendaalse Veldloop in omgekeerde richting. Als we goed en wel op pad zijn worden we gepasseerd door enkele vrouwen, op enige afstand gevolgd door één man: het is de onlangs gestarte trialgroep. Deze ochtend nog slechts vier vrouwen en een man sterk. Maandagavond – ook een gezamenlijk loopmoment -  hoorde ik dat ze onderweg waren opgeschrikt door een koe met wel heel grote horens. Het dier kon waarschijnlijk haar ogen niet geloven bij het zien van zoveel schoons.

Maar goed, ik ben er niet bij geweest, ik liep in het andere minigroepje. Het viel ons op dat onze voorzitter  heel voortvarend vertrok. Maar hij loopt sinds twee weken dan ook op nieuwe schoenen. Niet zomaar schoenen, nee, heel speciale. Ik was op maandagavonden al getuige geweest van overleg met H. Die zweert erbij om zijn schoenen via internet te kopen. Maar dat heeft onze voorzitter toch niet aangedurfd. Hij is toch maar naar onze eigen leverancier gegaan. Een eindje op de band gelopen en ja hoor, je voelt het aankomen: blijkt hij toch niet helemaal koosjer te lopen, moet een hakje in een van de schoenen, zo zie je toch maar de meerwaarde van een winkel. Goed, Bas – zo heet onze voorzitter - vertrekt dus full speed, voor zover die term op zaterdagochtend van toepassing is (en het belet, zoals boven gezegd, de vrouwen van de trialgroep ook niet om ons vrolijk kwetterend te passeren). Bij onze tweede stop, aan de rand van de Rozendaalse heide hebben we nog weer eens goed de nieuwe schoenen bekeken. Bas vertelt dat het Asics zijn. Hij is bereid volop tekst en uitleg te geven. Halverwege de beklimming van het Kerkepad waar het groepje als gewoonlijk ietwat uiteenvalt bedenk ik dat het de laatste tijd wat minder vaak over geavanceerde polscomputers gaat en weer wat meer over schoenen. Die blijven toch de basisuitrusting van het lopersgilde, en iedereen kan erover meepraten.

Via de Koningsweg waarvan ik me verder geen bijzonderheden herinner, belanden we op de Tankweg, een lange brede zandweg. Als ik samen met G ongeveer driekwart heb afgelegd ontwaren we de voorzitter in het groepje vooraan dat de bocht al om is. Hij heeft er zin in vandaag!  Uiteraard bereiken ook wij – in eigen tempo – het bos. Daar kijkt hij niet echt fris meer en hij zegt dat het wel een beetje speedy ging. Tja, dat hadden wij op afstand wel gezien, sterker nog: we hadden voorspeld dat hij straks iets in die trant zou zeggen. Om hem op te monteren zeg ik tegen hem: ja joh, berouw komt na de zonde. Maar ik begrijp het wel, je bent jong en je wilt wat, of iets in die trant. De voorzitter is sinds enkele jaren pensionado, maar straalt het nog niet echt uit. Na een korte rust is hij weer helemaal op verhaal en ‘de bulten van Theo’  bestijgt hij weer in koppositie! ( Wij zijn gewend enkele lastige of opmerkelijke passages in het parcours te vernoemen naar leden uit ons illuster gezelschap. Zo kennen wij ook ‘de plas van Jan’, maar die is inmiddels gedempt door het overijverig Gelders Landschap. Maar dit terzijde). Hij dus weer in koppositie, wat een paar nieuwe schoenen al niet vermogen!

Terug op de parkeerplaats hanteren we allemaal een handdoek en trekken we een schoon flanelletje over onze bezwete lijven. Bij de koffie uit de kofferbak komen de verhalen los. Uiteraard bespreken we hoeveel kilometer we exact gelopen hebben - de polscomputers zijn het nooit eens met elkaar - hoe zwaar die bulten vandaag wel waren, wie wel of niet de reegeiten heeft gezien, en meer van dat. Soms zijn de verhalen wat intiemer.  Deze ochtend vertelt C over zijn familie, meer in het bijzonder over Cees-momenten. Gevraagd wat dat zijn geeft hij enigszins beschroomd een voorbeeld. Het spreekt boekdelen, maar om het nou hier in extenso weer te geven..nee dus.

Eén ding moge duidelijk zijn: een mooier begin van het weekend dan zo samen door bos en heide te struinen is haast niet voor te stellen.  

En… pensionado of niet, je blijft er jong bij, kijk naar de voorzitter!