Plukje voor het hondje, plukje voor de kip

Opa en oma zijn deze zomer 45 jaar getrouwd. Het leek ze leuk om met kinderen en kleinkinderen een dagje door het Openluchtmuseum te wandelen. Dat is een goed idee van u, zeg ik, we hebben hier een prachtig park en er is veel te zien. Ik hoop dat ze het verstaan hebben want het is in het entreegebouw een herrie van jewelste, het is nl. draaiorgeldag. Her en der in het park staan maar liefst 30 draaiorgels, her en der betekent vandaag dus overal, en ik kan u verzekeren dat ze alle 30 hun uiterste best doen! Eventjes vind ik draaiorgels een stuk minder leuk, maar dat zeg ik natuurlijk niet. Nee, ik zeg: het is prachtig weer vandaag en u begrijpt wel dat het museum speciaal voor uw feestje al die draaiorgels heeft uitgenodigd.  Ja, dat begrijpen ze wel!

Tijdens de kennismaking hoor ik dat een van de zeven kleinkinderen meer dan gemiddelde belangstelling heeft voor treinen. Hij verzamelt zelfs treinen en een ander spaart voetbalplaatjes. Vandaag komt dat allemaal goed in mijn kraam van pas. Op de plattegrond heb ik al gezien dat de orgels nauwelijks te omzeilen zijn, dus heb ik het plan opgevat om met de tram van het ene object naar het andere te hoppen. Kinderen vinden dat leuk en ouders volgen dan vanzelf, zo weet ik uit ervaring.

Ik haak in op treinen en op verzamelen. Weten jullie dat het museum ook spaart? We hebben duizenden en duizenden dingen gespaard, ik stel voor dat we in zo’n oude tram stappen en eerst maar eens naar de verzameling gaan kijken. Dat willen ze wel, in een holletje draven ze naar de tram. Ho ho, kalm aan,oma moet ook mee!

Bij Dingenliefde waar we onze bezoekers een indruk geven van onze depots, neuzen ze tien minuten rond en de vaders hangen met hun volle gewicht aan de staart een paard. Valt tegen, die paardenkracht van hedendaagse vaders.

We hoppen verder naar het schooltje. De pechvogel en het ezelsbordje krijgen veel aandacht. Ik haast me aan de volwassenen uit te leggen dat in de 19 eeuw toch verreweg het grootste deel van de bevolking kon lezen en schrijven. Daar kijken ze wel van op.  Even later sta ik op de keitjesvloer van een boerderij aanschouwelijk onderwijs te geven over een huishouding zonder stromend water. Ik demonstreer een zaterdagse wasbeurt waarbij alle kinderen – jongens en meisjes uiteraard gescheiden - op rij naast een teil staan om ingezeept te worden. Plots gaat achter mijn rug een deur open  en betreedt een bezoekster de keitjesvloer. Maar mevrouw, waar komt u vandaan? Oh, van voren, zegt ze volkomen overbodig, maar dit is kennelijk niet de bedoeling zal ik deze deur maar weer sluiten?

Ja, doet u maar.  

De Ja-knikker hiernaast staat wegens technisch mankement stil, ter compensatie is blijkbaar de voordeur van de boerderij opengezet.

Later hoppen we met tram naar de remise en naar de Kasteelboerderij. Dan lever ik de jeugd af bij het trekpontje. Met de volwassenen maak ik een ommetje door de wei naar de aanlegsteiger aan de andere kant, bij ons Zaanse dorp. Als de generaties herenigd zijn neem ik afscheid.

Bij boerderij Harreveld schuif ik even aan bij een gezelschap op een bankje: opa in een overjarig scootmobiel met pet in de ogen vanwege zon, ma op de bank en een dochter van een jaar of veertig, met een snoezig hondje in zo te zien een gloednieuwe van een regenhoes voorziene wandelwagen. Hieruit ontsnappen is niet mogelijk. Ze deelt in vlot tempo haar boterhammen (let wel: niet de korstjes!!) :  plukje voor het hondje in de regenhoes, plukje zwierig over de schouder voor een verdwaalde kip. Plukje voor het hondje, plukje voor de kip. Telkens herhaald in vlot tempo. Het beest, ook een kip is een dier, kan het haast niet bijhouden. Het vliegt zich rot naar elk plukje om er als de kippen bij te zijn. Als je dit scharrelen wilt noemen dan scharrelt het zich een ongeluk! Dit alles in een kakofonie van geluid van twee draaiorgels, een staat pal voor ons, een ander staat iets opzij van ons. Een bizar tafereel in een bizarre setting, maar het is waar: in het museum is altijd iets te beleven.