Ligt een hardloper in bed. 

Dat behoeft enige uitleg want een hardloper ligt niet, die loopt. Tenminste zo hoort dat, toch?

Zo niet deze hardloper, hij (ik dus)  ligt vanmorgen in bed. Gisterenavond nog de hele avond doorgebracht bij een bevriend stel. Ik dacht dat het na een weekje kwakkelen wel weer kon, je kunt toch niet steeds door de kamer heen en weer blijven drentelen? Dus met een paracetamolletje in de maag vrolijk op weg gegaan. En het moet gezegd, het ging best, al keken ze wel een beetje op dat ik als gekend koffiedrinker, begon met een glas thee. Niet dat daar veel aan is, maar je moet toch wat drinken? Het glaasje wijn viel echter helemaal verkeerd, dat had ik bij het eerste slokje al wel in de gaten, ik ben dus heel goedkoop bezoek geweest. Na een avond lang over kinderen en kleinkinderen te hebben gesproken – die leeftijd hebben wij intussen bereikt – onze zorgen te hebben gedeeld – je kunt ze moeilijk met je kinderen delen want die moeten hun eigen weg gaan – en enkele gemeenschappelijke interesses te hebben besproken, zijn we tegen twaalven terug gewandeld. Hoe ging het?, vroeg Marian.

Nou, zeg ik, het viel me niet mee.

Nou je was anders behoorlijk op dreef, zei ze.

Dat mocht zo lijken maar het is echt nog niet over, zei ik, die wijn viel helemaal verkeerd.

Oké, met een paracetamol het bed in. Slaap ik me toch tot 7 uur vanmorgen aan één stuk door!  Maar de smaak van die wijn is nog steeds overheersend in mijn binnenste. Ik besluit tot een oud recept: warme melk met een lepeltje honing. Dat moet al minstens uit de tijd van mijn overgrootmoeder stammen. En Marian hanteert dat recept al jarenlang met veel succes.  Nu ga ik dat eens doen, je kunt toch niet eindeloos op die paracetamolletjes blijven rondlopen? Lekker  hoor die honing, het is nl wel mooi zuivere honing van onze eigen bijen!

En met deze zuivere honing en een beetje warme melk – echt een aanrader voor al die stoere hardlopende binken – duik ik weer het bed in.

Het is kwart over negen voor ik er erg in heb, kwart over negen, dat is lang geleden!! Kom op Beltman!, en nu eruit!, het is afgelopen!, het is voorbij!, morgen kan je weer voorzichtig een eerste loopje beginnen. Maar nu wil ik het ook zeker weten, dus struin ik de kasten af naar onze koortsthermometer, kun je nagaan hoe vaak we die gebruiken! Ik vind hem, vlei me nog even op bed en stop het staafje in het daartoe bestemde gaatje. Wat denk je? 38,6 'smorgens om kwart over negen! Marian, is die thermometer van ons wel goed? Ja, nooit gemerkt dat die niet goed is. Plotseling wordt mijn ziekte serieus genomen, dat is dus wat Cruijff bedoelt met elk nadeel heb z’n voordeel. Intussen is er een voorraad frisse fruitdrank ingeslagen!

 Hoe het nou verder moet de komende dagen, dat weet ik niet, (behalve dat het moet ophouden natuurlijk!) je kunt immers niet steeds in bed blijven liggen en je kunt ook niet steeds verhaaltjes gaan zitten schrijven. Bovendien, er zijn er in ons clubje die veel ernstiger kwaaltjes en ongemakken hebben en daarover den volke ook niet uitgebreid kond doen.

Wat ik nu maar zeggen wil: mij zien ze dit jaar niet bij de griepprik. Ik heb mijn portie al gehad, en voel er niets voor de beurs van enkele farmaceuten nog verder te spekken. 

Leef gewoon gezond, dan kun je een griepje fluitend aan!

Meestal.