Hardloper gaat wandelen

Van de nood een deugd maken, zo heet dat. Vanwege een staaroperatie vorige week lijkt het verstandig nog niet te gaan hollen. Mijn nieuw aangebrachte lens schijnt de eerste tijd niet van schokken te houden. Nu is de ondergrond op onze parkoersen natuurlijk wel zachter dan het asfalt waarmee de rest van Nederland het moet doen, maar ja, het is wel  overal klimmen en dalen. En dat dalen, probeer dat maar zonder schokbewegingen te doen als je als nestor mee holt in een groep jongere honden. Ik kan iedereen die niets van hardlopen weet (een uitstervend ras in het Nederland van de 21^e eeuw, maar dit terzijde) verzekeren dat je knieën en de rest van je lijf tijdens elke afdaling rake klappen krijgen te verwerken. Hardlopen lijkt dus één week na de operatie geen optie. Maar kijk, elk nadeel heb z’n voordeel zei eens de grote voetballer. Sinds enige tijd kent ons kluppie op zaterdagochtend ook een wandelgroepje. Dit is dus een mooie gelegenheid om eens met de wandelaars mee te lopen.

Wie schetst mijn verbazing als ik merk dat er zich juist vanmorgen uitsluitend hardlopers op de verzamelplek melden. Zelfs Cor heeft haar man en stokken thuis gelaten om weer eens te gaan hollen. Oké, dan ga ik dus in mijn uppie een eindje wandelen, je kunt immers niet dagen achtereen alleen maar op je k … zitten, zo is het toch?

En zo geschiedt het dat ik op deze mooie zaterdagochtend, begeleid door vogelgeluid dat ik al rennend veel minder pleeg te horen, een heerlijke wandeling maak. Op de terugweg voel ik plotseling in een opwelling of het hek van de begraafplaats al open is. Dat blijkt het geval en ik besluit tot een rondje over deze bijzondere begraafplaats. Eens kijken of ik het graf van Koos nog terug kan vinden. Bijna dertig jaar geleden heb ik met hem een reis gemaakt naar het uiterste Noord-Oost Groningen van Ghana. Om er te komen reden we vanuit Ouagadougou zo’n 500 kilometer over de savannes van Burkina Fasso  Ik weet nog dat ik toen gezeten op de laadbak van een pick up wagen, steeds moest denken aan het Rozendaalse Veld. Daaraan denk ik terug als ik de begraafplaats betreed. 

Het pad dat ik kies leidt me naar een bijzonder graf. Het blijkt het graf van P.A. de Génestet , romantisch dichter met een grote reputatie, in leven predikant in Rozendaal. Hij leefde van 1829 tot 1861, hij is dus maar goed 30 jaar geworden. Een droevig leven, zo weet ik: ouders jong overleden, opgevoed door een tante, voor zijn dertigste ook al zijn vrouw verloren. Op zijn graf staat desalniettemin: fiat voluntas. Met open handen, kome wat komt, noemen wij dat vandaag de dag. Dertig jaar slechts, maar wel straten naar hem vernoemd en best verkochte dichter van zijn eeuw. Iets verder is Generaal Smits begraven, commandant van Bronbeek, ook 19e eeuw, gehuwd met Geertruida – zie ik het goed, ja ik zie het goed – Heineken. Kijk, wandelend over de Rozendaalse begraafplaats ontdek je nog eens wat!

Ik krijg trek in koffie, Koos moet maar even wachten, ik spoed me, nou ja, wandel terug naar huis. Onder het genot van koffie en een koek waar zelfs de zaterdagse koekjes van Wilma en Ronald niet tegenop kunnen, volg ik de samenvatting van het W.K. veldlopen. Een kleurrijk gezelschap Afrikanen leert de rest van de wereld wat hardlopen is. Hier kunnen zelfs de Rozendaalse Bedriegertjeslopers niet aan tippen.