Naar de schoonheidssalon

Vandaag ga ik weer een rondleiding langs de Groene Route geven. De vorige keer liep er maar een heel klein groepje mee, dus ik ben benieuwd hoe de belangstelling vandaag zal zijn.

Nou, dat valt niet mee. Het aantal belangstellenden is op de vingers van een hand te tellen, sterker nog: er valt helemaal niet te tellen. Enig begrip heb ik er wel voor, wie naar het Openluchtmuseum gaat die komt voor gebouwen en molens, voor een rondje met de antieke tram, voor het kindererf waar zulke leuke dingen te doen zijn, voor de vriendelijke medewerkers die je overal ontmoet, voor vult u maar in. Maar de Groene Route? Onbekend maakt onbemind en dat zal nog wel een tijdje duren. Je hebt een nieuw product niet zomaar in de markt geplugd.

Terwijl ik dit bedenk passeert een jong stel met baby in een buggy. Ze kijken zoekend in het rond, zien mijn pasje, en lopen dan doelgericht op me af.

-Meneer, mogen we wat vragen? Tuurlijk, een rondleider mag je altijd wat vragen (en dan maar hopen dat je een kort antwoord krijgt. (Bij mij thuis hoor ik soms: ‘de korte versie graag, niet via de V.O.C.!’ Maar dit terzijde)

- Natuurlijk, zeg ik, wat wilt u weten?

- Hier moet ergens een blauw boerderijtje staan

- Ja dat klopt, kijkt u daar eens, de voorgevel is blauw, maar dat kunt u van hieraf net niet zien. Het is ons blauwe boerderijtje uit Harreveld

- Ja precies, dat zoeken we. Ik ben opgegroeid op de plek waar dat boerderijtje heeft gestaan.

- Hoe zegt u?

- Ja, ik heb daar gewoond.  Aan de Menschotterweg in Harreveld,

- Maar hier wordt altijd gezegd dat dit boerderijtje op Te Stroete stond, zeg ik,  en de laatste bewoner, Jan Reinders, werd daarom ook wel StrootJan genoemd.

- Ja, dat klopt, zegt hij, de Stroetweg loopt pal achter het huis langs, in een soort tip komen de beide wegen samen.

Hij vertelt dat na Reinders er een Klumperink heeft gewoond en daarna Bussink. Het erf heet nu ’t Klumperink vertelt hij me.

Nu ik toch geen gegadigden voor de Groene Route heb besluit ik van de nood maar een deugd te maken en genereus biedt ik ze een particuliere rondleiding aan door ‘hun’ blauwe boerderijtje. Dat vinden ze leuk, en zo vertoeven we enige tijd op de vloer bij de familie Reinders ofwel StrootJan en StrootJanna. Ik vertel ze over de kou in huis, de rook, de kookgelegenheid etc. Ze kunnen het zich moeilijk voorstellen en zijn zeer geïnteresseerd.

Sander, zo heet hij, Sander Bussink, vertelt dat zijn vader een foto van de verkoopakte van de boerderij aan de muur heeft hangen, en er uren over kan praten. De man schijnt alles wat hij maar kon vinden over het boerderijtje te hebben verzameld. Hij geeft me het 06-nummer van de man en laat weten dat we hem zeker een groot plezier zouden doen als we hem… Ik beloof Sander contact met zijn vader op te nemen.

Thuis ga ik googelen. En jawel hoor, tot mijn niet geringe verbazing verschijnt schoonheidssalon ’t Klumperink aan de Menschotterweg 15 in beeld. Je kunt er terecht voor allerlei gezichts-, huidverzorgende en huidverbeterende behandelingen.

StrootJan en StrootJanna zullen zich daar hoog boven ons in de hemel waarschijnlijk  vaak in de ogen wrijven bij het zien van deze onverwachte ontwikkeling.

Wellicht een goed idee om tijdens het jaarlijks uitje van ons rondleidersgilde de salon eens aan te doen. Parkeergelegenheid genoeg vermeldt de site, en misschien valt er te praten over een kleine reductie bij een collectieve antirimpelbehandeling…