Dag lieve Tom…

Ik loop langs de Vinkenbaan terug naar het entreeplein van het Openluchtmuseum. Bij het naderen van de trambaan valt mij de kale grijze muur van de panden uit de Amsterdamse Jordaan op. Hoe authentiek de voorpanden er ook uitzien, die zijkant die is nu na drie jaren nog steeds veel te mooi, vind ik. Waar in Amsterdam vond je in de roerige jaren zeventig / tachtig, precies de jaren die wij hier in die panden presenteren, zo’n fraai gestukadoord maagdelijk grijs oppervlak? Daar horen toch graffiti op? Al die spuitgrage echte of vermeende artiesten lieten toch op elk stukje muur hun handtekening achter? Als vanzelf gaan mijn gedachten terug naar de Schelmseweg. Zolang ik rondleider ben fiets ik daar regelmatig onder het viaduct van de Apeldoornseweg door.  En tijdens de wintermaanden als het te donker is om over de Posbank te hollen, last het loopgroepje  waartoe ik behoor er graag een korte rustpauze in. Altijd als we er dan staan en altijd als ik er op de fiets passeer zag ik het staan:  Dag lieve Tom onthou het zingen  Ik vind het een pracht tekst, je reinste poëzie! Zes woorden slechts, maar zwanger van betekenis! Verdriet, weemoed, schuldgevoel, troost ? Vul maar in, je kunt er van alles bij denken. Zes woorden slechts maar een meer evocatieve tekst is bijna niet te formuleren. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die het bijzonder karakter van dit zinnetje onderkende. Want nooit, nooit in al die jaren is er ook maar één graffiti spuiter geweest die deze tekst heeft beroerd. Dag lieve Tom onthou het zingen werd door iedereen gespaard. Er is heel wat gekalkt en gespoten op wanden van dat viaduct maar nooit over dit zinnetje. En terecht, want wat mij betreft is het van hetzelfde allure als de geheimzinnig poëtische  tekst hebban olla vogulas nestas hagunnan  etc. (alle vogels zijn al aan het nestelen)  die iemand in de middeleeuwen in de kantlijn van een Latijns getijdenboek krabbelde. Maar twee weken geleden was de gehele wand in plastic gepakt. Meteen bekroop mij een naar gevoel, het zou toch niet? Maar het zou wel degelijk, zo bleek vorige week toen ik weer voor een rondleiding naar het museum fietste: Dag lieve Tom onthou het zingen, is niet meer…Heeft iedereen jaren en jaren piëteitsvol zijn handen thuis gehouden, is er een wegwerker die nietsontziend zijn opdracht uitvoert… Het viaduct moet netjes opgeleverd worden, toch? Barbarisme vind ik het!

En ziedaar die maagdelijk, veel te schone muur van dat stukje Jordaan…

Zou daar, zou daar..?

Ja dat is het! Ik zie het voor me: Dag lieve Tom onthou het zingen  fraai in schuine letters  aangebracht op die muur van ons stukje Jordaan.

Ik zie de reacties van dat half miljoen trampassagiers dat elk jaar rakelings langs die wand scheert. Ik zie voor me hoe ze elkaar aanstoten en wijzen. En zeg nou zelf: authentieker Amsterdams kun je het toch niet krijgen?