Vroeger liep ik graag langs het Groene Kruisgebouw. Tegenwoordig kom ik er niet meer
zo vaak want zuster Corrie is weg.
Zuster Corrie? Ja, zuster Corrie, zo heb ik haar genoemd.
Iemand als zij verdient een naam. Al diverse malen heb ik gemerkt dat bezoekers
haar missen. Je hoort dan opmerkingen als :
‘hé, daar stond toch een zuster?’ Natuurlijk wordt ze gemist, zó prominent als
ze daar stond, zó beeldbepalend. Net zo beeldbepalend als haar collega binnen, in
het consultatiebureau. Maar dat is een feeks, die laat niet met zich spotten.
Zuster Corrie is veel vriendelijker. Klaar om op de solex te stappen maar toch
altijd bereid om nog even met weer een opdringerig manspersoon op de foto te
gaan. Dat zie ik haar collega binnen niet doen, (En maar weinig mannen zullen
dat betreuren, maar dat terzijde). Corrie wel, elke dag een andere arm om haar
schouder.
Met ingang van dit seizoen is ze verdwenen, van haar sokkel
verwijderd, als was ze van koper. Maar ze was niet van koper, ze was van goud,
onze Corrie! De meest gefotografeerde wijkzuster van Nederland is in revisie.
Een welverdiend sabbatverlof om te herstellen van al die armen om haar heen.
Maar ik weet me geen raad, ik mis haar. Hoezeer ik ook mijn
best doe om te vertellen over het nauwelijks te overschatten belang van de wijkzorg,
ik mis er een gezicht bij, haar gezicht.
Zuster Corrie, asjeblieft, kom gauw terug! Ik beloof je dat
ik voortaan de bezoekers meer op afstand zal houden en met nóg meer respect
over je zal praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten