Decibellen 

Het is de eerste dag van de Vierdaagse. Ik heb er zin in, ik ga voor goud dit jaar. Wel tien keer ben ik te voet naar het museum geweest, dat alleen al maakt 100 km! En driemaal heb ik ook nog een lange duurwandeling van een dagdeel gemaakt . Ik wil maar zeggen: ik heb me voorbereid.

En dat is te merken, want waar het de eerste dag tussen Elst en Oosterhout altijd lastig wordt, gaat het nu als vanzelf. Alleen mijn gehoor wordt bij elke boerderij en elk kruispunt op de proef gesteld. Het lijkt of het tijdens de Vierdaagse niet hard genoeg kan, hoe meer decibels hoe leuker blijkbaar, voor de toeschouwers wel te verstaan. Onbegrijpelijk dat mensen uren en uren in hun stoel kunnen zitten pal voor of naast een batterij zware bassen producerende boxen. Eenmaal telde ik er zelfs vijf boven elkaar! Nu eens staan ze in de berm, dan in een bankstel in de tuin en menigmaal hangen ze in een  hoogwerker boven de weg! , Arm kind, denk ik menigmaal als ik een kinderwagen of een buggy in deze context ontwaar, dat is toch kindermishandeling?

Maar goed, ik loop frank en fier door het Betuwse land, trachtend iets van mijn eigen achtergrondstilte te bewaren. Dat schijnt te kunnen, las ik onlangs, waar je ook bent. Dus ook in de drukte van de Vierdaagse, kwestie van oefenen!

In Oosterhout staat de deur van de protestantse kerk uitnodigend open. Ha, even een banaan, denk ik.  Maar nauwelijks heb ik me neergezet of ik krijg iemand op mijn nek: ‘U zoekt even een stiltemoment, meneer?’ Het duurt een minuutje  voor de man begrijpt dat ik inderdaad rust wil en geen gesprek.  Als ik even later enkele foto’s op twee panelen voor in het kerkje denk te bekijken, meldt hij zich ogenblikkelijk  en begint ongevraagd uitleg te geven. Wegwezen, denk ik.

Als ik het kerkje verlaat hoor ik  alweer: u zoekt ook even een stiltemoment? Hij heeft dus al een nieuw slachtoffer.

 Op de dijk naar Nijmegen is het prettig druk zonder die vermaledijde decibels.  Ik noteer om me heen Wandelgroep Middelburg,  De Eendracht Assen en vierdaagsekanjer Marjolein wandelt voor de tumorenstichting.  Vóór me lopen twee dames vermomd als lieveheersbeestjes  en een oma roept plots: we zijn er bijna!!  Het mag allemaal,  ieder gunt ieder alle vrijheid, de meute is heel rustig, professoren en schoonmakers, alles door elkaar. Wat dat betreft zou het een dwarsdoorsnede van onze museumbezoekers kunnen zijn (de rolstoelers even  niet meegerekend). Het verschil is dat onze bezoekers geen vlaggetjes op hun rugzak binden.

Als plots een man voor me loopt is er nog iets dat me aan het museum herinnert. Hij heeft wel 40 verschillende muntjes van supermarktkarretjes op zijn rugzak gespeld!! Met open mond en grote ogen loop ik even achter hem. Het is alsof ik mezelf hoor op station Dingenliefde  waar het museum een aantal particuliere verzamelingen heeft bijeengebracht: ‘je kunt het zo gek niet bedenken of er zijn Nederlanders die het sparen!’  Echt waar, nu weet ik het zeker!